Orden social e loucura en Galicia - Repositorio Institucional da USC ...

posible patoloxía máis grave ao fondo, debido aos sonos. Coinciden ambos os dous na necesidade dunha
exploración máis profunda, solicitar máis datos para a historia e afondar nun mellor “traballo
diagnóstico”.
Mauricio presenta os seus tres casos incrementando a velocidade ao achegarnos ás tres da tarde. O
seu primeiro caso é unha muller de sesenta e cinco anos cun cadro de “histeria” nunha historia
psiquiátrica longa. Mauricio apunta que tratouna xa na súa consulta privada durante anos, nunca estivo
sen medicación. Acaba de saír dun ingreso nun hospital público onde decatouse da súa consulta pública
gratuíta. É dun pobo do interior de Ourense, está desprazada da súa cultura, comenta Mauricio. Cóntalle
que parece ter problemas co seu marido e queixase da súa obesidade. Quizais, apunta o psiquiatra, busca
satisfacela súa culpabilidade por non estar na casa con el. Pasa revista con Mauricio sobre os sitios onde
podería pasar a súa vellez: en Madrid onde xa sufriu un ingreso, podería ocuparse dela unha parenta; ou,
talvez aquí na cidade coa súa filla. Mauricio apunta que a cultura tradicional cambia adaptándose ás
novas situacións. Ninguén di nada e pasa rapidamente ao segundo caso.
Trátase dunha muller de trinta e tres anos con cefaleas e unha preocupación constante polos mortos.
Mauricio indica que non ten datos suficientes, que a demandante entra en contradicións polo que fai
falta mellorala historia clínica en sucesivas entrevistas. Por agora vai sen diagnóstico non vaia ser que
“se nos”asuste, delle grima a “palabrexa”, e saia fuxindo.
O seu terceiro caso é outra muller de corenta e sete anos dun municipio limítrofe coA cidade. Acode
ao centro de saúde de Río 725 onde Mauricio asiste unha vez á semana. Hai un mes o seu marido morreu
polo que apunta un diagnóstico probable de “Do non complicado”. Vive coa familia materna, alegando
que o fai pola herdanza (Mauricio apunta: matrilinialidade). Cúlpase por non actuar antes sobre a
enfermidade que matou o seu marido: un paro cardíaco asociado a unha cirrose polo seu alcoholismo.
Atopa en tódolos seus veciños miradas e indicios desa culpa. Mauricio non sabe se a paciente acode a el
por este problema ou porque el mantén unha relación especial con esta familia. A avoa da casa atribuíu a
Mauricio un significado máxico hai uns vinte anos. Esta muller, relata Mauricio, non deixaba a ningún
médico receitar nada sen a súa aprobación. Marco pregúntase en alto se as alucinacións son ou non
culturais. Ninguén lle responde, comezan a recoller as súas cousas e despedímonos.
Outubro 1992: terceiro estadillo.
Somos oito persoas. Ademais dos habituais un novo MIR (Miro) uniuse ao grupo. Mauricio
apúntame a súa tendencia junguiana pola súa formación nunha escola de psicanálise madrileña. Están
presentes ademais dous médicos no seu rotatorio, un presenta un caso, o outro non abre a boca en toda a
reunión. Tras uns comentarios previos do novo administrativo presentándose, iníciase a reunión coa
presentación dos casos novos.
Miro fala dun novo arxentino de vinte e sete anos estudante de dereito. Estuda na cidade cunha bolsa
da Xunta, aínda que financiase traballando durante os veráns en Suíza. Parece sufrir unha “depresión
non especificada”, di, con angustia ao rexeitamento. Normalmente ao iniciar o curso adoitábaselle
725 Nome ficticio: municipio próximo a cidade da área de competencia da USM1.
~ 159 ~