Orden social e loucura en Galicia - Repositorio Institucional da USC ...

O cuarto caso preséntao tamén Marco. Trátase dun enxeñeiro en paro de vinte e un anos. Marco
apunta de novo a dificultade de comunicarse con el, facendo referencia a conversacións anteriores di: é o
problema habitual destas “enfermidades situadas nos límites”. Parece referir problemas depresivos pero
Marco non remata de entender que lle pasa pois de súpeto pasou a falarlle dos seus problemas cun
compañeiro co que non aclara a súa relación amorosa. Remata sinalando que o citaron para dentro dun
par de semanas, terá máis información e xa lles dirá.
Mauricio sae do cuarto a atender unha chamada de teléfono. O resto do grupo permanece en silencio
durante un par de minutos. Pouco a pouco as conversacións de dous en dous van iniciándose ata que
volve o xefe da unidade, e a reunión continúa.
A psiquiatra MIR presenta os seus tres casos en rápida sucesión. Primeiro, unha muller de setenta e
un anos con Demencia senil nunha visita domiciliaria. Presenta unha boa atención familiar pero hai unha
clara perda progresiva de facultades. Leva cinco anos cos médicos que parecen atendela ben. A MIR di
que non hai dúbidas sobre o diagnóstico. Mauricio indícalle entón que debe derivala ao servizo
especializado de psicoxeriatría a non ser que queira realizar unha intervención para motivala paciente,
pero debe ter en conta que vén o verán e ela remata as súas prácticas en poucos meses. A MIR mira a
Mauricio, dúbida durante uns instantes. Di entón se non sería bo volver facer análise para confirmar o
diagnóstico. Mauricio recoméndalle aforrar, que o mellor é indicarlle a familia que a deterioración será
menor canto maior sexa o número de actividades que a enferma realice por si mesmo. A MIR di aceptar
a proposta de Mauricio.
O seu segundo caso é un varón en paro de trinta e dous anos. O paciente relátalle unha crise de
ansiedade aos once anos. Agora presenta, di, un cadro similar. Mauricio indica que entre os sete e os
trece anos adoitan presentarse ese tipo de cadros clínicos. A MIR relata como o usuario describe a súa
ansiedade ante a situación de desemprego presente. Relata as súas dificultades para saír á busca de
traballo. A MIR propón con seguridade un diagnóstico de Trastorno por angustia con agorafobia. Tras
consultalo DSM-III Mauricio dálle a razón, pero reflexiona sobre o compromiso que pode levar consigo
consigo o diagnóstico. Falan a continuación da medicación: o paciente toma Anafranil 723 pero Mauricio
apunta que seguramente o cambio de medicación non lle solucione ao paciente os problemas de cansazo
que causaban as pastillas anteriores. Recoméndalle á MIR que deixe a “psiquiatría sistémica”, e que
“escoite máis” outros tipos de psiquiatría.
O último caso da MIR é dun dos pobos atendidos pola Unidade. Trátase dunha muller de trinta e un
anos con dores de cabeza e “nervios”. A MIR 724 acúsaos de “caso difícil” pois podería ser perfectamente
unha consecuencia dunha gripe en xestación. Pero hai algo que a fai dubidar. A paciente relata pesadelos
terribles e malos sonos. Apunta a necesidade de recoller máis datos, completala historia para formarse
un xuízo máis completo. A muller vive coa familia paterna, o seu marido e os seus fillos. Traballa como
o seu marido para os seus pais nun comercio. Ela sinala o exceso de traballo como posible causa.
Automedicase con aspirinas e algún tranquilizante suave. Tanto a MIR como Mauricio dubidan dunha
723 Antidepresivo tricíclico con lixeira acción ansiolítica e moderados efectos anticolinérxico.
724 Os MIR "entenden" claramente cáles son os casos de Mauricio, e cáales os deles. Falan así con máis temor e comunicando o que el espera
deles.
~ 158 ~