Orden social e loucura en Galicia - Repositorio Institucional da USC ...

ápido sen deixar espazo para comentarios, en boa medida porque a súa exposición realmente non os
necesita.
A enfermeira Marta expón dous casos novos de nenos. Dous varóns de nove e sete anos derivados
polo médico de familia dun dos pobos onde a USM1 traballa. Os cativos cambiaron fai pouco de
colexio, con problemas de comportamento e malos resultados académicos. O médico demanda un
informa psiquiátrico. Mauricio recórdalle, cando Marta xa lle ía dar cita coa Unidade de Psiquiatría no
Centro de Saúde do pobo, o proceso a seguir con nenos nestes casos. Primeiro débenlle “recodar” ao
médico de familia que debe volver falar con ambos os dous proxenitores, e só posteriormente os remitir
a psiquiatría. A razón de proceder así é para pospoñer o máis posible a psiquiatrización dos nenos, para
non utilizar o “marcador traumático” da visita ao psiquiatra.
Mauricio é o último en expoñer un caso dun dos pobos. Trátase dunha muller de trinta e cinco anos
xa internada anteriormente en dúas ocasións. Presenta ansiedade, mareos e unha alteración das pautas de
sono. Mauricio describe a súa familia: vive cos seus avós na casa destes. Mauricio di que ten un nivel
cultural alto, que fala moito (o cal lle choca, pois non é o habitual). Indicoulle, a paciente, rapidamente o
seu carácter de filla de solteira. A súa nai casou despois con outro home. Tivo dous fillos, tras un aborto
entre ambos os dous. O segundo naceu tarde no proceso de xestación, tivéronlle que provocar o parto.
Aproveitaron para ligarlle as trompas. Diagnosticáronlle unha depresión postparto. Mentres estaba
embarazada o seu padrasto sufriu unha trombose sufrindo parálise como consecuencia. Cinco meses
despois sufriu unha perda da conciencia. Mauricio indica que primeiro deben de ser analizados os seus
“problemas cerebrais”, logo poderá voltar ao psicólogo ou ao psiquiatra. Este caso mostra un choque,
apunta Mauricio, entre dúas culturas: os avós co seu modo de facer na casa na que vive a usuaria, e a
cultura da propia usuaria, coas súas prácticas de planificación familiar. Mauricio apunta a necesidade de
“sacarlle todo o seu xugo” a cada caso que lle chega (referencia ás súas publicacións e investigacións).
Quizais todo sexa unha forma de facer visible a súa culpa ante os avós, por non poder ser da forma que
demanda a cultura tradicional.
Abril 1992: segundo estadillo.
Hoxe asisten oito persoas: Mauricio, Marco, Marta e Mina a asistenta social; ademais da psicóloga en
prácticas que remata en dúas semanas, a MIR de psiquiatría e unha médica nova no seu rotatorio polos
servizos médicos. Temos que esperar dez minutos pois Mauricio está a rematar unha consulta cun
paciente. En canto chega sentamos todos arredor da mesa. Mauricio comenta uns artigos nunha revista.
A continuación formúlase o problema de traducir unha historia clínica dun usuario en alemán.
O tema inicial da sesión céntrase en decidir se atender a petición da Asociación de Pais dun colexio
dun dos pobos nos que a unidade traballa. Pídenlles unha charla de prevención de drogodependencias e
alcoholismo. Formúlase o problema de se a petición será ou non aceptada, pois pode vir viciada.
Mauricio sinala a entrada na comunidade debía ser por outros medios. Di que debe acudir o psicólogo da
Unidade a responder á petición porque non debería ser os doutros servizos (cítaos) os que falen de
drogas e alcoholismo. Marco formúlalle a súa dúbida sobre o ton da charla. O psiquiatra xefe
~ 156 ~