Orden social e loucura en Galicia - Repositorio Institucional da USC ...

O primeiro caso expono o psicólogo da Unidade. Marco presentalos datos dunha estudante de cuarto
de empresariais dunha capital de provincia. O seu pai é alcohólico e a demandante menciona na
entrevista inicial como a maltrataba. Ten relacións sen sexo cun compañeiro de facultade dende primeiro
de carreira. Preséntase derivada polo médico xeral de desprazados por “problemas depresivos”. A Marco
parécelle un problema “non moi grave”, máis ben de “inmadurez”, indicando que na segunda entrevista
xa mostra certa melloría, establecendo unha boa relación con el ao achegarlle moitos máis datos novos.
Propón seguir conversando con ela. Macario indica que o primeiro en recibir un usuario debe ter moito
coidado en non acrecentar o problema co que se presentan. Se ao demandante se lle indica un problema
orgánico coas nosas preguntas o usuario pode ver acrecentado o seu problema. Sinala que o psiquiatra
escarba coas súas preguntas na busca de problemas psiquiátricos graves cando en realidade a maior parte
dos que chegan á Unidade (os estudantes desprazados) non adoitan solicitan máis que un labor de
escoita. Indica que estes estudantes xa teñen interiorizado o seu propio psiquiatra, realizando o súa
“auto-psicoloxización”. Neste sentido apúntalle a Marco que este mesmo caso podrecía perfectamente
interpretarse como un Trastorno Orgánico Depresivo propio da idade da usuaria. A “culpa”, explica, é só
unha forma de externalizalo problema. Mauricio estalle a ofrecer unha interpretación contraposta á
exposta polo psicólogo ante o grupo. A continuación o psiquiatra xefe da unidade indícalle a Marco que
a pesar de quince anos de experiencia segue usando o seu propio concepto persoal de madureza cos
pacientes. Sinálalle que non o relativiza suficientemente.
A psicóloga en práctica expón o caso seguinte coa axuda de Marco. Trátase dunha muller de corenta
e cinco anos emigrante en Alemaña, o seu marido segue alá. Hai dous anos provocáronlle un aborto en
Alemaña. A parella ten un fillo. Ela mantiña unha relación cun primo ao que deixou recentemente por
propia iniciativa. Hai pouco confesoulle ao marido a súa infidelidade. Preséntase na unidade dicindo que
non funciona sexualmente tras indicar que o seu marido é un exaculador precoz. A psicóloga en
prácticas para constantemente a súa exposición ante as preguntas dos demais. Indícanlle que debe
ordenar mellor os seus datos e expoñelos casos con máis nitidez. Formúlanlle entón cál sería a súa
actuación terapéutica. Ela responde que iniciaría unha terapia co marido. Mauricio desmóntalle entón a
súa proposta co seguinte razoamento: temos a tendencia a facer o que nos ensinaron a facer, buscando
logo como tolos as razóns para xustificalo. O resto do grupo sinala que hai incongruencias na historia.
Seguramente faltan datos. É necesario seguir indagando antes de tomar unha decisión terapéutica.
A MIR expón un caso antigo, xa tratado na unidade. Non di máis que o nome e o pobo do que
procede a usuaria. Mauricio indícalle que debe facer máis uso de “prácticas comunitarias”, polo que ten
que visitala persoalmente na súa casa a semana seguinte. A continuación a psiquiatra MIR explica o
caso novo que lle foi asignado. Unha muller de vinte e catro anos estudante de Filosofía cun pai
depresivo. Fala moi rápido, pouco tempo e usando vocabulario técnico. A usuaria chegou cun volante
médico indicando: “síndrome depresiva ansiosa”. Mirándome a min sinala que esta etiqueta é a máis
usada polos médicos de familia pois xunto coas toxicomanías é un clásico para non dicir absolutamente
nada. A MIR o diagnóstica como “Trastorno Ansioso” (dá a referencia numérica do DSM). Remata
~ 155 ~