VIOLENCIA Y SANIDAD DIXITAL.indd - Concellería de Igualdade

400
Logo o seu asasino deixouna morrer.
Tal vez para que nunca se fi xese a luz
sobre o acontecido. Pasou catro horas
ao teléfono co seu avogado; empezou
por dicir a Vincent, o irmán de
Marie, que ela estaba durmindo; máis
tarde intentouno disuadir de chamar
unha ambulancia. En todas esas horas
perdidas talvez se puidese salvar
a Marie. Os seus catro fi llos non serían
orfos e Jean-Louis e Nadine, os
seus pais, non estarían estragados
pola dor. A entenrecida benevolencia
sobre os “esforzos de reinserción
social” de Cantat, o ben que se portou
no cárcere e os seus estudos por
correspondencia na Universidade de
Toulouse non poden ser aceptados
como pretextos dunha posible curación.
Só se fora idiota Cantat non se
comportaría de forma “exemplar”,
precisamente para que a prensa se
puidese marabillar do bo rapaz que
é. Que o cantante e guitarrista sexa
obxecto de atención psicolóxica du-
rante os seus anos de encerro e se
comprometa a seguir acudindo a un
psiquiatra non ten nada de heroico,
é o tratamento a seguir neste tipo de
casos.
Marie está morta, e este home gañou
incluso unha certa fama por mor deste
asasinato. Antes era un cantante de
rock pouco coñecido, apenas unha
imitación mediocre de Jim Morrison
nun grupo cuxo nome guinda hoxe
un eco sinistro sobre a súa personalidade:
Noir Désir (Negro Desexo).
Pero agora algúns grupos de rap de
orientación abertamente machista e
violenta saúdan e exaltan o personaxe
Cantat. E xa se fala, sotto voce,
dun posible disco de Cantat.
Parécenos profundamente errado
presentar a morte de Marie como un
caso único, illado e accidental, entre
artistas bébedos, drogados ou sadomasoquistas.
Cada tres días morre