VIOLENCIA Y SANIDAD DIXITAL.indd - Concellería de Igualdade

ou simplemente para se manter. A
adopción de certa linguaxe implica
e favorece o desenvolvemento de
certos sentimentos: “a miña vida foi
unha longa espera ata encontrarte”,
“non podo vivir sen ti”, “sen ti non
son nada”, “paixón que illa do mundo”,
“queimadura maina”, “quérote
máis que á miña vida”, “mátame de
pena pero quéreme”.
Por suposto que actualmente na literatura
e no cine cóntanse historias
que nos din o que pasa despois do
“foron felices e comeron perdices”,
pero aquí estamos a falar dos nosos
mitos. O que fai que unha historia se
converta en mito é precisamente ese
imperio que exercen sobre de nós,
ao noso pesar e xeralmente sen nos
decatar. Un mito é unha historia,
unha fábula simbólica, simple e patente,
que resume un número infinito
de situacións máis ou menos análogas.
O mito permite captar, dunha
ollada, certos tipos de relacións constantes
e destacalas da zaragallada
das aparencias cotiás. Nun sentido
máis estrito, os mitos traducen as regras
de conduta dun grupo. O mito
déixase ver na maior parte das nosas
películas e novelas, no seu éxito entre
as masas, nas compracencias e os
sentimentos que espertan, nos nosos
soños de amores milagrosos.
O mito da paixón actúa en todos os
lugares nos que esta é soñada como
un ideal e non temida como unha
febre maligna; en todos os lugares
nos que a súa fatalidade é requirida,
imaxinada como unha bela e
desexable catástrofe. Vive da mesma
vida dos que cren que o amor é un
destino, que nos ten que consumir
co máis puro e máis forte e máis
verdadeiro lume que arrastra felicidade,
sociedade e moral. Vive da
mesma vida que o noso romanticismo.
A AUTOESTIMA E O AMOR COMO FONTES DE SAÚDE
371