VIOLENCIA Y SANIDAD DIXITAL.indd - Concellería de Igualdade

370
(Tristán e Isolda, Romeo e Xulieta),
a hiper-idealización do amor e
da persoa amada. De tal forma é
así que o amor feliz non ten historia,
só o amor ameazado e condenado
é novelesco e cinematográfico.
O que exalta o lirismo occidental
non é o pracer dos sentidos nin a paz
fecunda da parella, non é o respecto
e o coñecemento do outro, senón o
amor como paixón sufrinte.
Na literatura e no cine as personaxes
que encarnan aos heroes románticos
non se aman; o que aman
é o amor, o feito mesmo de amar.
Actúan coma se comprendesen
que todo o que se opón ao amor
presérvao e conságrao no seu corazón,
para exaltalo ata o infinito.
As e os amantes son máis felices
na desgraza de amor que na tranquilidade
cotiá do afecto mantido.
Necesítanse mutuamente para arder,
pero non á outra persoa tal e
como é, nin a súa presenza, senón
máis ben a súa ausencia. Son os
obstáculos máis graves os que se
prefiren, por riba de todo, para engrandecer
a paixón. Ás veces non
é o obstáculo o que está ao servizo
da paixón fatal, senón que, pola
contra, convértese na meta, no fin
desexado por si mesmo. Penso, por
exemplo, na psicoloxía dos celos,
desexados ou provocados, favorecidos
de xeito solapado, para volver
sentir como ao principio, e en
toda a literatura que se xerou en
torno a eles.
A literatura dotou de linguaxe á
paixón. ¿Cántas persoas recoñecerían
o sentimento amoroso
senón oísen falar xamais del?
Paixón e expresión son case inseparables.
A partires do momento
no que o instinto se perde a paixón
tende a relatarse a si mesma, sexa
para se xustificar, para se exaltar