VIOLENCIA Y SANIDAD DIXITAL.indd - Concellería de Igualdade

fisicamente; era un monstro.
Darme noxo psicoloxicamente
porque eu era responsable de
todo iso. A gordura debíase á bulimia
e os grans a que non deixaba
de tocarmos. Era responsable de
miña autodestrución. Isto significaba
ter ganas de chorar cando me
vía no espello. Tiña ganas de saír
correndo cando me vía nunha foto.
A miña relación cos demais cambiou:
pasar desapercibida, baixar
os ollos, estirar o xersei sobre a
barriga, non sentarse así porque se
me esmagan as coxas, sentir pánico
diante da idea de encontrarme
cos meus amigos de antes, os que
me coñecían cando era delgada.”
LUCILE, 2000
”A miña relación co corpo, foi
sempre extremadamente difícil.
Teño 17 anos, son teimosa, difícil
e nunca fun feminina. Ata os 11
anos era moi gorda, pero sentíame
bastante feliz na miña familia, tiña
amigas formidables e como a miña
vida afectiva era sólida os insultos
tipo “foca gorda” non adoitaban
ferirme. Pero a partir dos 12/13
anos a miña vida comezou a cambalear.
As miñas amigas comezaron a saír
con rapaces e eu comecei a sentirme
fea, excluída e mirarme a min
mesma converteuse en algo cada
vez máis duro. A relación coa miña
nai, sempre foi caótica pero neste
momento empeorou. Comecei a
faltar ás aulas, a fumar e a rexeitar
o xantar. As miñas comidas reducíronse
a cenorias fervidas e iogures,
e a só un xantar ao día. Perdín
10 quilos. E sen embargo, nada
mellorou. Era un saco de ósos de
14 anos. Os rapaces facíanme
caso e querían saír comigo pero
iso tamén me facía sentir mal, e ao
A AUTOESTIMA E O AMOR COMO FONTES DE SAÚDE
353