VIOLENCIA Y SANIDAD DIXITAL.indd - Concellería de Igualdade

“Chego á puberdade, a regra é un
inferno que terei que aguantar ata
a menopausa; o meu peito medra
demasiado rápido e éncheseme
de estrías, decátome de que poderei,
en calquera caso, consultar
máis tarde a un cirurxián estético,
xa que non podería espirme diante
dun home con semellante peito.
Avergóñome das miñas curvas.
Todo isto tráeme unha lembranza
desagradable da miña entrada
na “feminidade”. Rexeitei os vestidos,
elixín levar unha roupa que
me disimulase o corpo (pantalóns
e xerseis moi longos), renunciei aos
xogos de sedución cos rapaces. Inventei
un noivo ficticio para darlles
ás miñas amigas a impresión de
que compartía con elas as mesmas
inquietudes.
Un look andróxino axudoume a escapar
vagamente deste dilema sen
chegar a resolver cuestións máis
profundas de identidade, de aceptación
do corpo. Aínda hoxe, adoito
encerellarme comigo mesma.
Fracaso ao querer gozar libremente
do meu corpo e da miña
aparencia. Trato de establecer
unha relación coa comida o máis
libre posible e normalmente o consigo,
pero non sempre.
Durante as miñas primeiras relacións
heterosexuais era demasiado
orgullosa para deixar translucir indicios
da miña vulnerabilidade ou
temor. Pero o meu corpo traizoábame:
tremía e sufría de vaxinismo,
contraíame.
O pracer que podía obter no intercambio
co outro descubrino con
homes que se deixaban desexar,
que non sempre desexaban, que
podían ser obxectos e non temían
o meu desexo. Cando algunha
amiga me lía textos feministas so-
A AUTOESTIMA E O AMOR COMO FONTES DE SAÚDE
351