VIOLENCIA Y SANIDAD DIXITAL.indd - Concellería de Igualdade

254
rio Fiscal se interesa, perseguíndoo
de oficio. Pero, coa mesma lóxica,
tampouco pode pretenderse que a
actuación pública se anule porque
medie o perdón da ofendida –estaría
igualmente forzada se o seu perdón
puidese ser eficaz para anular a
causa penal-, ou porque a ofendida
confese que foi unha denuncia falsa,
porque a denuncia falsa é un delito
que ela cometeu e pasa a ter unha
responsabilidade penal. Ou que o
quebrantamento de condena da
pena de afastamento foi posible porque
a muller a provoca e a consinte:
incorre nunha complicidade que tamén
pode ter repercusión penal.
E é que ou tratamos á muller como
a un ser adulto, plenamente responsable
para tódolos efectos, ou, so
pena de querer favorecela, estámola
a infantilizar, estamos degradando a
responsabilidade na toma das súas
decisións. Probablemente o que
pasa é que o Código Penal non é a
vía axeitada para solucionar o problema
desta violencia máis que nos
efectos máis graves. E o resto pasa
por unha batalla de educación de
ambos sexos, por un fortalecemento
psicolóxico da muller para que abandone
a súa síndrome de Estocolmo
nas relacións co seu compañeiro,
pola discusión do establecemento
duns novos modelos sobre o que
espera cada persoa da relación coa
súa parella, para que formar unha
parella e unha familia, non se trate
con frivolidade nin se banalice, nin
sexa tráxica unha ruptura, senón que
ambas decisións sexan adultas, que
poidan tomar por consenso, e se
minimicen os danos de toda orde,
incluídos os psicolóxicos.
Por iso a Lei Orgánica de Medidas
de Protección integral contra a Violencia
de Xénero de 28 de decem-