VIOLENCIA Y SANIDAD DIXITAL.indd - Concellería de Igualdade

fogar –“Muller: non chores, fala!”-.
No 1989 recoñécese que a violencia
física habitual na parella é delito,
e tralo asasinato de Ana Orantes,
queimada viva polo seu marido
(1997) póñense en marcha todas as
alarmas para coñecer o problema e
para tratar de conxuralo.
Por unha parte vaise perfeccionando
a descrición das diferentes
figuras delituosas –violencia física,
violencia psicolóxica…, por acción,
por omisión-, que se entende
por habitualidade, que relación
de parentesco –legal, de feito…-,
de presente, incluso de pasado…-
e vaise medindo a súa gravidade
facendo ao culpable merecedor
dunha pena privativa de liberdade,
dunhas penas ou medidas cautelares
anexas –afastamento… etc.
Esa diferenza de tratamento penal
segundo o agresor e/ou a vítima
sexa home ou muller deu lugar a
unha serie de recursos de anticonstitucionalidade,
aínda pendentes
de resolver, por entender que
non cabe a agravación porque o
agresor sexa un home, e en contra
deste razoamento esgrímese
como escusa, que é unha medida
de discriminación positiva porque
habitualmente a vítima é a muller e
a maior alarma social e estatística
penal sinala que o agresor é home.
Logo a diferenza de trato terá unha
vixencia temporal limitada, na medida
que as cousas cambien, e desapareza
ou diminúa sensiblemente
esta lacra social.
Tamén se quixo eximir a muller de
ter que presentar a denuncia, ratificala
e probala, por entender que
lle pode resultar dunha violencia
psicolóxica excesiva. De aquí que
deixe de ser un delito perseguible
por instancia de parte, e pase a
ser un delito polo que o Ministe-
DESVELAR A VIOLENCIA
253