Letras novas - Asociación de Escritores en Lingua Galega

Un pouco de xustiza
Non sei se parezo un tipo nada moderno por pensar que eses libros que
reúnen as supostas burradas dos estudantes nos exames –Serra de Grelos
e derivados– son unha trapallada tremenda que moita me refrega os baixos.
Creo que, sinceramente, ese tipo de antoloxías difusas mesturan allos
con cebolas sen máis criterio que armar ruído onde reside moita competencia
lastrada pola incomprensión educativa. Unha profesora de filosofía
amante de Spinoza confesoume hai días que unha alumna estupenda preguntoulle
cal era a diferenza entre as culturas occidentais e orientais, e
que para responderlle tivo que pedirlle antes que se fixeran amigas. Un
espléndido argumento para unha novela, sen dúbida, un magnífico punto
de partida para un ensaio ou, en definitiva, unha razón poderosísima
para seguir confiando na intelixencia e na sensibilidade dalgúns representantes
da raza humana que nunca presidirán un consello de administración.
O asunto de Gutenberg foi un gran invento e alá cada un co que
escribe, difunde ou proclama por calquera medio, pero bastante temos xa
coa leria simplista de que a culpa de todo téñena o botellón, os videoxogos
e a nefasta Internet, coma se antes con trece anos citáramos todos de
memoria a Óscar Wilde durante o recreo. Se un alumno meu escribira nun
exame Serra de Grelos, tamén lle pediría amizade, pensaría ao momento
que está nacendo un magnífico guionista de sketchs televisivos e convidaríalle
a ler algunha novela de Juan Filloy para que teimase con insistencia
nos xogos de palabras e seguira investigando con fruición nas posibilidades
que agocha a arquitectura da linguaxe. Logo, probablemente e
para non despistalo, tamén lle aconsellaría que repasara un chisco de
xeografía ibérica e que, podendo aprobar unha boa oposición da Xunta,
desestimase a posibilidade de cotizar para a xubilación se decide vincularse
ao sector audiovisual galego.
A publicidade dun filme xuvenil que andaba estes días pola carteleira
dicía algo así como que non te enfades, víngate. Asegúrovos que tardaría
menos de media hora en reunir a colección de astracanadas de
diversa liñaxe que lle escoitei soltar a algún profesor pouco afortunado,
pero téñolles tanta lei aos virtuosos que non perderei o tempo en dar a
impresión de que pagan xustos por pecadores, que se dicía antes, cando
non existían os videoxogos e as romarías acababan cos mozos prometendo
paz polas corredoiras e cantando unha versión sobria de What a wonderful
world. Eu quero ser xusto, tarefa ben difícil a estas alturas. Así que
97