Letras novas - Asociación de Escritores en Lingua Galega

O teatro para a mocidade que todos queriamos
Os xestores culturais, os críticos, os programadores e os actores e actrices
das compañías adoitamos dicir que os rapaces levan os seus pais ao teatro.
Non é ao revés. Por regra xeral, os pais e as nais prefiren ir de bares
cos amigos, viaxar a lugares que xa viron, facer unha visita aos avós,
pasear pola cidade. Calquera cousa, menos meterse nun teatro. E iso, a
pesar de que aqueles que algunha vez foron ver un espectáculo, quedaron
irremediabelmente enganchados da maxia hipnótica do teatro.
Mesmo cando é francamente infumábel. Outra opción é que os fillos teimasen
algún día en ir ao teatro: “Mamá, quero ir aos títeres. Mamá lévame
á sala Yago que nos levaron o outro día na escola e podemos ir pola
nosa conta. Papá, no CDG hai teatro infantil. Mamá, mamá, papá,
papá”. E nese caso, fartos de oír as voces agudas dos críos berrando nos
oídos, os pais agarran os nenos nunha mañá chuviosa de sábado ou
nunha tarde fría (conxelada) de domingo, e alá marchan á Yago, ao
Salón Teatro, á Ensalle ou á Nasa, á Casa da Cultura ou mesmo ao polideportivo,
ou alí onde sexa que na súa vila poñen ese teatro que os nenos
queren ver porque viron un anuncio na escola. Horas despois, para a súa
sorpresa, tamén os pais gozaron dos títeres, ou do teatro, ou do espectáculo
de maxia, do circo, incluso, e decidiron que non era tan malo iso do
teatro aínda que dea traballo e preguiza ir, que as entradas tampouco son
tan caras, que é unha ocasión fantástica para regalárense unha noite de
soidade en parella, sen nenos, sen tropezar con xoguetes pola casa adiante,
lembrando aqueles días felices da mocidade que xa esqueceran, cando
saían do instituto cunha entrada na man para ir ao teatro esa noite e, despois,
se daban bicos onda un farol da rúa, preto da casa del.
Ás veces, comezar por aí, por repartir entradas no instituto, por
poñerse de acordo cos mestres para ensinar outras cousas a partir do teatro,
é o camiño para encetar un hábito sempre recuperábel, malia as preguizas,
as circunstancias, a vida que sempre nos ausenta dos teatros. Só
así o teatro galego daría un paso que é importante: da necesidade de
conquistar o público pasariamos á posibilidade de recuperar espectadores
que, simplemente, foron quedando no camiño das circunstancias. O
teatro para a mocidade, neste sentido, é esencial. A cabalo entre o teatro
para adultos e un teatro de características ben definidas como é o teatro
para nenos, os espectáculos pensados, elaborados e orientados para a
xente moza, xeran a posibilidade de crear públicos que sosteñan o teatro
76