Letras novas - Asociación de Escritores en Lingua Galega

Maletas
Cada vez que se fai unha maleta comeza un mundo. Non a ensinan nas
escolas, pero deber haber unha arte específica para facelas. De botar
dentro a roupa, os trangallos, o neceser. Ou de colocalo todo ordenadiño
ao milímetro. Se cadra alguén debería comezar unha nova disciplina científica
sobre as maletas, cunha nova rama se cadra de estudo do comportamento
que se basee na forma de facer as maletas para determinar a
personalidade dunha persoa. E logo haberá expertas no CSI para deducir
este tipo de cuestións á par có ADN.
Pero é que as maletas tamén teñen o seu ADN e o seu corazonciño.
Na proximidade unha desas que coñezo ben, unha na que ademais dos
libros vai a caixa de urxencias coa medicación para a malaria e a ansia
de botar os pés, os ollos e as orellas andar. É unha maleta desas que queren
cambiar o mundo. Porque as maletas tenden a ter grandes aspiracións.
A de cambiarnos por dentro e por fóra. A de gardar por veces o
inesperado, por veces o coñecido, o ansiado.
Esta que preparo é unha maleta do reencontro. Dun reencontro ansiado
cun país que me busca desde hai tres anos cando o visitei por primeira
vez. O reencontro coas choivas de Addis Abeba e coa montaña que se
estende suave e inmensa, famenta e terrible ao norte do país. O reencontro
coa mula, co mal de altura, coa cerimonia do café, coas moscas, co
firfir, o té con especias, as estradas rotas polos tanques de varias guerras
internas e externas. Pero sobre todo a miña maleta busca o reencontro
coas persoas. Coas mulleres que carretan a auga ao lombo durante quilómetros
ou que viven nos suburbios de Addis, as nenas, os nenos que
berran Faranji, Faranji para chamar a miña atención. A miña maleta
busca escoitar. Porque as viaxes non se fan só con moverse, dime ela. As
viaxes fanse sobre todo movendo a cabeza e o corazón. Fanse con palabras.
Coas que lemos, coas que escoitamos.
Se cadra esa nova rama de estudo das maletas estableza como punto
principal a necesidade de facelas e desfacelas mesmo se aparentemente
non se vai a ningures. Pola humildade de recordar o que nos cabería se
tivésemos que fuxir dunha persecución, como a que tantas persoas padecen
en Etiopía por razóns políticas. Por recordar a necesidade de saír de
nós mesmas e aprender. Esa necesidade que tanto nos colman os libros e
o contacto con outras persoas. E na montaña de Etiopía, no illamento da
falta de electricidade, latrinas, comida durante meses do ano, educación,
39