Letras novas - Asociación de Escritores en Lingua Galega

ía o té só. E imaxinou que tería esa mesma expresión descoidada mentres
adentraba a corrente do río cos bolsos cheos de pedras, sorbendo a
auga fría e viva.
A aquela precisa hora do té, pitaba a teteira e as súas pernas ían
aboiando.
Eva
Non sabía como tentalo, como achegalo canda si. Tras anos de velo durmido
na desgana desde o seu propio insomnio fixo metáforas sobre o desgaste
dos dous: vexetar, deserto, coitelos que se fan romos, preguiza,
inxustiza, fartura, a gana erosionada que se fai po.
Naquela poeira ela seguía tendo sede e el durmía enchido da última
vez no último século. A tentación, o animal, o libro das posturas, seica xa
non existen, pensou ela mentres saciaba a súa sede coa agua da mesiña
de noite, tragando, gorentosa, cada burbulla da auga morta, cada miudiño
po que recollera pola noite na superficie, cada dente artificial da
dentadura suspendida dentro do vaso, cada incisivo, cada cairo, cada
moa roéndolle a lingua ao tragar, rabuñándolle o esófago, camiño do
interior.
Come, corazón, esta mazá prohibida, sigue durmindo…
Infoxove número 20, decembro de 2007
191