Letras novas - Asociación de Escritores en Lingua Galega

As mulleres de Miller
Material instantáneo
(Hipercurtos)
Son zapatos, abrigo e bolso. Rouge, rimel, medias de celosía tras as que
palidecen as miñas coxas de clausura. Son a dama do armiño, envolta no
armiño. Levo, no profundo do bolso luvas de pel de asasino e cigarrillos
longos. A miña boca envolveita en perfume e un lunar case táctico, case
un botonciño miúdo onde se acende e modera o meu riso. Son charón,
chanel, champú. Ollos de caviar, cabelo alto e cuadriculado, peitos zeppelín,
mans áxiles que se enferruxan de ouro e unha pérola pola que chorei
–quizais– outra pérola. Son tacóns, cremalleira, clip. Botóns que saltan,
veos que voan, pintura que se arrastra. Luz que me asiste e me devala.
Pestana que agocha, e que cae morta.
As mulleres de Miller (dous)
Rachadura, regandixa, fenda, sombra.
Cando acabes de despirme
xa non estarei aquí.
O único auténtico dela era a branca liña suave do seu cabelo. Separaba
as dúas bandas xusto á metade sen mediar sombra. Coa luz apagada
aquela fenda era o único vivo e palpitante, un camiño solitario á noite,
grava branca, auga iluminada dalgún astro…Pero eu son dos que se perden
polos camiños ás apalpadas, dos que cruzan o monte de través. Alí
estabamos os dous, ás escuras, e perdina.
Virxinia
Pregúntome se tería quitado os terróns dos petos antes de meter as pedras,
marmulaba Leo mentres levantaban o corpo dela da auga, empapado o
gabán marrón, como unha bolsiña de té xa fría e engurrada e amarga; e
lembrou a súa Virxinia sostendo absorta a cunca cunha man mentres coa
outra roubaba o azucre que agocharía nos petos do abrigo, mentres sor-
190