Letras novas - Asociación de Escritores en Lingua Galega

da humidade e do balor fixo ennegrecer aqueles cachiños de si mesmo
–as letras esvaídas xa definitivamente–, sen a ocultación dos cales, seguramente,
non podería ser hoxe quen era.
III
Nos contos que se conta sempre hai movemento. Hai un tren que o transporta
ao lugar da acción e el déixase levar cos ollos pechados, pero non
de escuridade, senón de entresoños, como cando seus pais o levaban en
coche á casa da avoa e pechaba as pálpebras para sentir a velocidade
do camiño. Daquela lía sobre o fondo vermello da súa pel as sombras
enleadas das árbores, o amor dos paxaros, as ramas tronzadas, as nubes.
Así é agora o folio en branco onde teclea compulsivamente os seus relatos
de antes de durmir: ramas e follas e indicios de tormenta que nunca se
farán realidade.
Porque os escritos invisíbeis do Escritor nacen e morren coa mesma
forza amantísima das ondas a media noite: a primeira visita á praia é
tamén o escuro lugar do seu cadaleito. Tampouco as palabras do Escritor
deixan constancia da ruta desa viaxe nin do alento co que foron pronunciadas,
pero si a triste e feliz certeza de ter sido o único que posuíu cada
historia nacida entre sabas.
Infoxove número 20, decembro de 2007
188