Letras novas - Asociación de Escritores en Lingua Galega

Escritor escondido
Déitase sempre arredor das doce da noite, canso dunha xornada laboral
sempre gris e igual. Enche formularios, saca extractos, envía informes,
explica motivos. E sae puntualmente á cafetería máis próxima para gastar
os case vinte minutos de café dos que dispón por lei. Os días sucédense
aburridos, baixo o peso dunha capa aceitosa de monotonía que o axuda
a esvarar e a permanecer. Ao rematar o traballo colle o seu coche e diríxese
ao mesmo restaurante de sempre, menú oito euros, limpeza, trato
familiar. Máis tarde, xa na casa, pon algo de música para entreterse, mira
algunha película alugada ou simplemente senta a contemplar os xogos
dos gatos orfos do patio. Así un día, así o seguinte.
Unha noite, tratando de coller o sono, encóntrao a inspiración. No
entresoño aparécenselle as personaxes dun conto fantástico, o seu nó, un
posíbel desenlace. No reverso das pálpebras debúxanse as palabras do
comezo, brillando como carteis de neon. Escribe no seu maxín as dúas primeiras
páxinas, e parécenlle tan perfectas. Logo queda durmido.
A mañá seguinte aparece manchada dun gris que é menos familiar,
é case unha mañá luminosa, case radiante. O día vai pasando de vagariño
ata que chega a noite. Déitase máis cedo, espera a que chegue ese
estado gasoso que o volverá a converter en Escritor. Emocionado, acende
filamentos de bombilla nos seus adentros e teclea imaxinariamente outras
seis páxinas, ata caer no pozo negro do sono.
II
De cativo, era un mestre na arte da propia ocultación. Primeiro agochábase
detrás de letras, versos e parágrafos meditados a conciencia, aínda
que lle gustaba pensar que llos roubaba ao vento. Logo gardábase nas
palabras, case debuxos, escritas delicadamente a lapis en pequenos
cadernos de follas brancas. O tamaño dos cadernos e o gusto polo trazado
en grafito eran tamén unha forma de esconderse. A sensación efémera
da súa letra brillando en lene prata aseguráballe o agocho, mentres
que a pequenez dos cadernos era cómoda para esconder, unha vez máis,
a súa escrita en caixas de cartón que almacenaba celosamente no faiado
da casa patrucial, xunto aos zapatos pasados de moda e os xoguetes de
cando eran pícaros. E alí pasaron días, meses, anos, ata que a chegada
187