Letras novas - Asociación de Escritores en Lingua Galega

En voga está agora o que eu chamaría “recitado déjame sola” que
consiste en recitar en ton monocorde e relativamente baixo, sen trazos
prosódicos, sen entoación, sen ganas, sexo deportivo case en solitario e
sen adestramento.
No recitado coma na cópula: equilibrio, creo que a clave está aí.
Penso por exemplo na frustración que provoca no oínte a música carente
da letra apropiada e o seu aveso, (podemos utilizar o socorrido exemplo
de Sabina) ou aqueles libros e exposicións multidisciplinares en que non
se atopa un punto de unión entre texto, imaxe, etc. e resulta torpe, complicado,
intragable.
Cando nos atopamos ante un poema ou un/unha amante, en lugar
de asumir que é cuestión de técnica, de harmonía e mesura e que para iso
existen a arte amatoria e declamatoria respectivamente, para aprender,
practicar, modificar, reforzar, etc. En lugar diso andámonos preguntando
pola profundidade do significado: por que estaremos aquí os dous ou os
tres ou os catro…? (eu e o meu poema ou poemas, enténdanme) Xorden
as preguntas: pensarán que é malo ou é bo? Terei talento para isto?….
Non hai talento que valla hai que depurar a técnica, nada máis.
Realmente, cal é o obxecto de recitar un poema ou dun encontro
sexual? Tal vez sexan resultado dunha procura de liberdade. Non sei,
algún di que a liberdade se conquista, outra que se inventa. Se cadra non
podemos fuxir toda a vida, nin gañar todo combate. E a propósito disto,
transcribo como lembro unha parte do discurso (a parte máis seria e polo
tanto máis aburrida) daquela persoa que falou do sexo-recitado:
“Estamos inmersos nun mundo que xa é, desde moito antes de nacer nós.
Sobre todo formamos parte de grupos, que teñen un cachiño de realidade
onde o espazo de enerxía volve á súa vez a repartirse.
O discurso explica e describe esta situación, ás veces incluso pode
negociar. É, porén, no silencio onde se crea un espazo propio, aínda que
a nosa mente prefira repetirse na súa pertenza a un lugar asignado.
Un poema busca que as palabras sexan chanzos cara a ese lugar de
liberdade, ao pronuncialos debemos sentir o silencio que os penetra e os
circunda, como o amante coñece e acepta a soidade”.
Como vedes este texto non está en equilibrio co ton empregado ata
agora, non flúen as palabras no mesmo regato que as anteriores. Sairá
disto entón un mal encontro? Haberá, pois, que pronunciar ou penetrar a
soidade deste amante a ver que tal copula.
Infoxove número 18, outubro de 2007
160