Letras novas - Asociación de Escritores en Lingua Galega

Recital sexual
“As palavras esdrúxulas, como os sentimentos esdrújulos são, naturalmente,
ridículas”, dicía o tan citado e recitado Pessoa. As linguas peninsulares
coa súa tendencia á gravidade están eximidas de caer por si mesmas
na cursilería dunha “Mátira cóscora látura cal” que enredaba Torrente
Ballester; porén, caer na falta de tonalidade e de emoción por ese medo
ao ridículo, antedito, espantoso, ou ao contrario, excederse en varudez e
colosalidade, acontece e acontece en moitos recitais.
Onde irá parar o matiz perdido na postura da glote, do lombo ou das
cadeiras?, a falta da interrogación, a inclinación desaxeitada do verso ou
da pelve? E é que os relacionamentos erótico-flexivos, sintáctico-afectivos
e cópulo-semánticos, teñen moito que dicirse entre si.
Pensemos que certas culturas de países, segundo rezan as estatísticas,
sexualmente máis activos ca nós, viven incansablemente no discurso, e se
non, de onde vén a proliferación de textos das literaturas hispanoamericanas?
Culturas textuais sexuais.
O caso é que ando hoxe pensando nisto porque un individuo quasi
arxentino comentou que a o destreza sexual de cada persoa era directamente
proporcional á calidade do recitado e pensei que non resultaba tan
banal como aparentaba relacionar ambas prácticas.
Asistir a recitais e observar, participar, poderíanos servir para deducir
a capacidade e as manías sexuais de cada un, e dese modo atoparíamos
un motivo verdadeiramente importante para incitar ás masas a acudir
a estes eventos . Ambas estas dúas artes certamente posúen características
comúns: comezan e aliméntanse no seu propio discurso, disfrázanse
de transcendentalidade e eternidade, esquivan a categoría de ficción (prefiren
aparentar dicción ou adicción), son ámbalas dúas cualificadas de
praceres e necesidades e, sobre todo, está moi mal visto remunerar a quen
as leva a cabo.
Podemos atopar nos recitais sexuais varias modalidades:
Unha tendencia á lectura ás carreiras: canto menos se escoite e se
vexa mellor, ao estilo decimonónico, luz apagada buraco en saba, desabafo
fugaz.
Existe a modalidade pausada, suave, con certos alardes de entoación,
cun toque pícaro, pero tímidas, así a media luz.
Lecturas e posturas posmodernas, jazzísticas que entroncan con caos
de chan, mesa, de pé, incluso lavadora.
159