Letras novas - Asociación de Escritores en Lingua Galega

O nómade Xacobe
Pediu un café e máis uns churros para alivia-la friaxe do exterior. Co
gabán enchoupado até os remendos e a humidade nos calcetíns, tódolos
ósos pedían por un baño de auga quente. Xacobe significa “o que suplanta”.
Intuíuse no reflexo da porta, Xacobe desfigurado polas pingas de
choiva que esvaraban rápidas, suicidas, no cristal; precipitábanse ó baleiro,
igual ca min. Esgotado como estaba aquela mañá de inverno, semellaba
moito máis vello do que desexaría. Sorprendeuse a si mesmo pensando
en cantos anos lle tería botado ela –ela non existe–; estáballe a
escapar das mans e entraba de novo nese estado de consciencia que tanto
aborrecía, o estado no que era quen de se analizar de lonxe e de se formular
se realmente quedaba algo de cordura na súa cabeciña; ese estado
no que sabía da súa finitude, da súa insignificancia, da súa soidade.
Quixo disimular diante do camareiro cando este se achegou co café, e
meteu a man no peto furado para agocha-lo seu tremar. Fóra resoaron as
dez badaladas da Berenguela. O camareiro mirouno en fite con desconfianza,
tanto ten. O café estaba malo, os churros tiñan más dun día e a
piques estivo de pedir un grolo de licor. O eco das campás fica no ar,
ameazante. Licor café tan de mañá suporía un estado de tristura insoportábel
ás cinco da tarde. Quixo ser coma aqueloutro Xacobe que coñecera
nun Santiago xa moi arredado –Xacobe significa “o que suplanta”– e
así ela podería se-la súa Celia, habería unha Celia. Ela non existe, non é
real. Quixo ser polo menos, no que dura un intre, un Santiaguiño fisterrán
cun cristo tatuado no brazo e unha mexicana fermosa falándolle ó oído
dun país repleto de luz. Quero ser... E esvarou polo cristal coma unha
pinga, caendo igual ca Edmond ó mar do castelo de Iff... Quixo ser e
mudar nunha lenda, unha sombra de papel. Quería ser calquera agás el
mesmo. As luvas rotas remexeron no peto até dar cunha morea de moedas
de cinco e dez céntimos e máis un botón. Pagou o almorzo e esquivou
o dó nos ollos do camareiro, mais non puido evita-lo seu propio reflexo
no cristal da porta. Un Alonso Quijano dos tempos novos xa non ten
muíños. Na rúa parara de chover e o café apousáralle o frío. Xacobe non
era o seu nome, Xacobe non é o meu nome; Xacobe non existía agás nos
soños de alguén que, coma el, fora nómade nun mundo fantástico. Acabou
por se recoñecer, de novo, no home aquel do espello, máis vello do
que desexaría, o do gabán rillado e as longas barbas prateadas. Na
praza das Praterías volvía caer auga miúda, xeada, cristais de xeo afia-
125