Letras novas - Asociación de Escritores en Lingua Galega

O home que mata arañas
(fragmento dunha entrevista con Torii Hokusai)
En realidade non son exactamente arañas estes bechos, mais todo o
mundo lles chama arañas. Son esas que teñen o corpo pequeno e as patas
longas que case nin medo dan porque se as suxeitamos por unha pata non
nos chegan aos dedos coa cabeza. Esas que se non as matase hoxe Torii
Hokusai morrerían de calquera xeito e secarían e farían as súas patas cric
cric ao crebárense. Porén Torii Hokusai entretense en matar arañas (chamémoslles
así) sentado nun banco de madeira mentres fala. Mira a gravadora
atentamente, como un home examinando unha trade no hipermercado
mentres a súa muller escolle as cebolas.
Por que Destruction #8?
Para que todo rebente. É a idea: que todo rebente. Destrución. A
música que fago é destrución. Non me interesa nada a música: xamais a
escoito. Cando quero relaxarme coñezo drogas mellores (risas, toses). A
única música para alguén na miña situación ten que ser a destrución, a
enfermidade e a morte.
A morte é un tema moi presente en toda a tradición musical.
Non coñezo toda esa tradición da que fala. Mais sospeito que estamos
a falar dun tratamento romántico da morte. Dos efectos que esta ten
nos vivos e mesmo dunha mínima esperanza á resurrección da carne ou
similar. A miña é a morte para sempre, o acabarse todo e non haber
nunca máis nada. Por iso é destrución e non un simple suicidio. Por iso
non me interesan os violíns se non poden soar a espadas cortando cabezas
nen as frautas se non son como lategazos. Gosto de que o borde das
trompetas estea afiado e provoque accidentes. Tamén gostaría de compór
unha sinfonía para óboe que houbese que tocar co ano (risas, toses). Desculpe
a linguaxe: é a medicación a que me fai falar así.
[...]
Cóntase que nos 80 serrou as extremidades dun neno durante un concerto
en Nixeria.
Ouvín esa historia! Disque o sangue caía a chorros polas teclas do
mellotron! (gargalladas). Non, creo que non é certo. Aínda que todos fixe-
122