pdf - Consello da Avogacía Galega

64
As mulleres que exercen a prostitución, vítimas directas da forma máis perversa de
exclusión, e suxeitos pasivos de situacións de extrema gravidade como as agresións físicas
e psíquicas, retención, obrigación por forza a exercer a actividade. Mulleres cuxa vida
está revestida por un denominador común: a prostitución como unha forma simple e primitiva
da loita dalgunhas mulleres pola súa subsistencia e en moitos supostos como a
nova forma de escravitude do noso tempo. Mulleres cuxa condición imposibilita o acceso
ás axudas públicas destinadas á inserción social, ignorando que a única vía que lles
permitirá fuxir dese inferno reside en combinar prestacións económicas con actuacións
que fomenten a súa autonomía persoal, social e económica.
O principio de solidariedade precisa da promoción de medidas de acción positivas dirixidas
a aquela cidadanía en situación de desvantaxe social que faciliten o seu libre desenvolvemento
e plena participación na sociedade en condicións de igualdade. Para a
promoción da igualdade de oportunidades entre colectivos como o das mulleres prostituídas
o mecanismo máis eficaz radica en propiciar o acceso aos recursos sociais e promover
o seu desenvolvemento integral, garantindo o respecto á súa identidade diferencial
mediante plans integrais de acción positiva. 123
As mulleres que crean riqueza para o país, día a día, sen vacacións, sen dereito ao
desemprego, sen dereito a “poñerse enfermas” porque non cotizaron nunca, porque
nunca se lles permitiu acceder a nada que non fose o que por razón da súa vida ao lado
dun home puidese corresponderlles; esas mulleres ás que a sociedade lles esixiu satisfacer
primeiro as necesidades da familia e de cada un dos seus membros antes que as
propias; esas tarefas non remuneradas que garanten a vida cotiá, os traballos domésticos,
o coidado dos menores ou das persoas enfermas ou anciás, e que supuxo, en moitas
ocasións, un elevado custo para aquelas mulleres que viron como o mantemento da
estrutura familiar se facía incompatible co seu propio desenvolvemento individual; mulleres
que, cando enferman, viven a súa enfermidade como unha carga para os demais,
que chegan a rexeitarse a si mesmas por non cumpriren a súa función de coidadoras e
que reciben menos coidados dos que necesitan; desatendidas por desatender as súas
supostas obrigas; mulleres que non se consideran merecedoras de tempo e atención.
Mulleres cuxo traballo e dedicación contribuíron ao crecemento do país e cuxo recoñecemento
social debería levar aparellado o recoñecemento dun dereito individual de
carácter social e directo, recoñecedor dunha situación de feito que en ningún caso está
encamiñado a estimular un sistema que perpetúe a desigualdade da repartición nos traballos
do coidado; pola contra, a través do recoñecemento dos dereitos sociais das amas
de casa conseguiríase menoscabar a relación de dependencia e afianzaríase a autoestima
das persoas que por dereito propio deberían ser perceptoras de pensións de xubilación
directa. 124
123 Lei 9/1991, do 2 de outubro, de medidas básicas para a inserción social na Comunidade Autónoma de
Galicia, en cuxo artigo 23 se recollen as obrigas das beneficiarias/os da RISGA. No punto 4º prevese
a obriga de non exercer a mendicidade nin a prostitución. DOG do 3 de outubro de 1991; BOE do 1
de xaneiro de 1992.
124 Véxase o concepto de individualización de dereitos en La individualización de los derechos fiscales y
sociales en España: un modelo alternativo, Instituto da Muller, Madrid, 2000, p.15.
O tratamento penal da violencia contra as mulleres