pdf - Consello da Avogacía Galega

sas tan distintas como son o xénero e o sexo... Falar de violencia de xénero parece
demasiada submisión aos ditados da ONU, autora de tantos atropelos lingüísticos” 56 .
Este autor, con posterioridade, ratifícase nesa opinión sinalando: “en rigor os nomes en
inglés carecen de xénero gramatical. Pero moitas linguas si o posúen, e na nosa contan
con xénero (masculino ou feminino) non só as palabras; as persoas teñen sexo (home
ou muller). A pesar diso, os signatarios hispanofalantes aceptaron devotamente xénero
por sexo nos seus documentos, e, de tales e doutras reunións internacionais, o termo
expandiuse como un rumor. Sinaleino hai meses, pero por aí temos galopando tan aberrante
anglicismo; e aos que tan xusta e briosamente combaten a violencia contra o sexo,
exercéndoa cada vez máis contra o idioma” 57 .
Á marxe das opinións baseadas en criterios lingüísticos, e xa dentro da nosa disciplina,
MARTÍNEZ-BUJÁN PÉREZ tamén manifestou a súa repulsa á utilización da expresión,
asumindo a tese de LÁZARO CARRETER baixo a consideración de que “resulta gramaticalmente
incorrecto recorrer ao aberrante anglicismo «violencia de xénero» (bastante
estendido na linguaxe actual), que provén da expresión violencia de gender (literalmente
«violencia de sexo» para aludir á exercida polos homes sobre as mulleres): esquécese
con iso que só as palabras teñen xénero (masculino ou feminino, ou incluso neutro);
as persoas teñen sexo (home ou muller)” 58 .
Porén, voces tan autorizadas como as anteriores rebateron tal repulsa á utilización da
expresión atendendo a distintas consideracións. Así, DE ANDRÉS CASTELLANOS sinalou
ao respecto que “Para moitos resulta bastante certo que, como vén sucedendo con
certa frecuencia, o español se somete aquí á omnipresente influencia do inglés contemporáneo,
pero convén non esquecer que, á súa vez, a lingua inglesa se nutre constantemente
e ao longo da súa propia historia, durante séculos, de termos de orixe latina que
entraron directamente ou ben a través do francés e doutras linguas romances; neste
caso, gender entrou no inglés a través do antigo francés gendre (genre en francés
moderno), que procede do neutro latino genus, generis, derivado de gignere, xerar,
segundo Corominas, ou do grego genio; o inglés violence é igualmente procedente do
latín violentia e o inglés sex procede do latín sexus, palabra de xénero masculino” 59 .
56 Lázaro Carreter, F.: “El dardo en la palabra. Vísperas navideñas” en El País, 3 de decembro de 2000,
páx.17.
57 Lázaro Carreter, F.: “El dardo en la palabra. Con algún género de dudas” en El País, 3 de marzo de
2002, p. 17. No mesmo sentido, Grijelmo, A.: La seducción de las palabras, Taurus, Madrid, 2000, p.
252, manifesta: “Moitas feministas levaron a súa xusta loita ao terreo da linguaxe, pero desprezando a
historia das palabras e as estruturas da lingua común... O concepto de xénero é gramatical. Escribir
violencia de xénero equivalería a escribir violencia de subxuntivo. Unha mesa é do xénero feminino
pero carece de sexo... Conviría, a quen defende a expresión violencia de xénero, ler os expertos que
apoiaron as teses feministas sen descoñecer por iso as leis da gramática nin a historia da lingua”.
58 Véxase o prólogo de C. Martínez-Buján Pérez á obra Núñez Castaño, E.: El delito de malos tratos en
el ámbito familiar, aspectos fundamentales de la tipicidad,Tirant lo Blanch, Valencia, 2002, p. 11.
59 Andrés Castellanos, S. de: “¿‘Violencia de género’?” en Revista Electrónica de Estudios Literarios
Espéculo, Universidade Complutense de Madrid, Madrid. Dispoñible en: http://www.ucm.es/info/especulo/cajetin/generob.html.
O tratamento penal da violencia contra as mulleres
37