pdf - Consello da Avogacía Galega

– Avaliación do autoconcepto mediante a aplicación da Escala de Autoconcepto de
Tennesse desenvolta por Fitts (1965). Este instrumento recolle e combina información
dos aspectos internos e externos que conforman o self, proporcionando un elaborado
perfil psicodiagnóstico do autoconcepto dos maltratadores. Dentro dos aspectos
ou dimensións internas do self avaliadas encóntrase a identidade ou autoconcepto
(¿quen son eu?); a estima de si mesmo ou autoestima (¿como me sinto comigo
mesmo?), e o autocomportamento (¿como actúo comigo mesmo?). Pola súa banda,
os aspectos externos avaliados polo TSCS son os seguintes: o si mesmo físico, o si
mesmo moral-ético, o si mesmo social, o si mesmo familiar, e o si mesmo persoal.
– Avaliación das estratexias de afrontamento utilizadas polos agresores ante as
situacións que lles xeran tensión. Para iso empregaremos o Inventario de
Respostas de Afrontamento elaborado por Moos (1993), o cal permite a avaliación
das seguintes estratexias: análise lóxica; reencadramento positivo; busca de orientación
e apoio; resolución de problemas; evitación cognitiva; aceptación ou resignación;
busca de actividades alternativas; e descarga emocional.
– Avaliación do locus de control coa finalidade de coñecer o grao de responsabilidade
que os propios agresores se atribúen no desenvolvemento da espiral da violencia.
– Entrevista semiestruturada, mediante a cal pretendemos coñecer os feitos violentos
cometidos polo maltratador, así como o seu punto de vista acerca deles. Todo
isto repórtanos información complementaria acerca da interpretación persoal que
os usuarios realizan sobre a súa actual situación vital.
A avaliación pre-intervención realízase de maneira individual coa finalidade de conseguir
a máxima información en relación cos feitos violentos e o seu estado psicolóxico.
b) Toma de contacto e introdución ao programa.
A toma de contacto co programa prodúcese, nun primeiro momento, con cada usuario
individualmente, ao cal se lle explican os obxectivos que se pretende lograr coa intervención,
ao tempo que a esixencia da implicación no programa. Nun segundo momento,
xa a nivel grupal, e posteriormente á presentación de todos os membros do grupo
de traballo, reitéranse os obxectivos da intervención e motívase a xustificación do programa.
Do mesmo modo, abórdase o tema da violencia de xénero, a violencia doméstica
e a violencia familiar. Por último, expóñense os motivos polos cales se encontran
no programa e recórdaselles a obrigatoriedade da asistencia por mandato xudicial.
c) Aceptación da responsabilidade propia nos episodios de violencia.
Moitos dos maltratadores de xénero non recoñecen a existencia do problema e non
teñen motivación intrínseca para o cambio de conduta (Redondo e Garrido, 1999).
Debido a isto é necesario enfrontar os agresores á necesidade de efectuar cambios
nas súas crenzas, actitudes e condutas, mediante a participación activa no programa.
Por tanto, incídese na importancia de recoñecer o seu problema de conduta, dado que
só desde esta perspectiva se pode iniciar un programa para o cambio (Echeburúa e
Corral, 1999). Para tal fin lévanse a cabo as seguintes actuacións específicas:
– Toma de conciencia sobre as repercusións a curto, medio e longo prazo do emprego
de condutas violentas como modo de afrontar situacións conflitivas; isto é, aquelas
relacionadas coas interaccións coa parella ou coa realidade vital.
O tratamento penal da violencia contra as mulleres
245