pdf - Consello da Avogacía Galega

Unha vez que o suxeito é quen de identificar a emoción é instruído na aplicación de técnicas
que lle permiten controlala, como a reestruturación cognitiva, a distracción cognitiva
(p. e., practicar algunha actividade mental, como contar amodo de 1 a 20 de atrás
adiante) e a relaxación; 3) Aplicación das técnicas en contexto real, isto é, a situacións de
tensión ou conflitivas, empregando para iso a visualización de escenas violentas, role-playing
e modelado. Dada a importancia e complexidade das técnicas de reestruturación
cognitiva e de control da activación (relaxación), dedícaselles un apartado propio.
Reestruturación cognitiva.
É moi habitual que os agresores manifesten pensamentos e crenzas erróneas respecto a
diferentes aspectos relacionados coa súa parella ou coas mulleres en xeral (v. gr., a miña
parella non ten dereito nin a cuestionarme nin a levarme a contraria; as mulleres son inferiores
aos homes), emprego da violencia (v. gr., as labazadas son ás veces necesarias) e
en relación consigo mesmo (v. gr., todo na miña vida é un desastre). Debido a isto, tórnase
imprescindible a utilización dunha técnica que permita a identificación de tales pensamentos
erróneos para a súa posterior eliminación mediante a interrupción, desafío ou
redefinición dos patróns de pensamento distorsionados ou crenzas irracionais.
Técnicas de control da activación.
Con estas técnicas preténdese que os participantes aprendan a controlar o seu propio
nivel de activación, en especial, a activación emocional resultante de pensamentos distorsionados,
situacións externas estresantes ou incluso as súas propias condutas. A utilización
deste tipo de técnicas responde á necesidade de evitar as respostas agresivas
por parte dos participantes a través do coñecemento das respostas de activación previas
á emisión daquelas (tensión muscular, aumento do ritmo cardíaco, aumento da frecuencia
respiratoria, etc.). No presente programa optamos polo emprego de dúas técnicas de
control da activación: a relaxación progresiva ou diferencial, cuxo obxectivo é conseguir
que a persoa aprenda a identificar os sinais fisiolóxicos provenientes dos seus músculos
cando están en tensión e a relaxarse mediante o emprego da técnica, ou o adestramento
autóxeno, o cal consiste en inducir, mediante determinados exercicios, unha “desconexión”
xeral do organismo que supoña un determinado cambio de actitude e, en xeral,
unha modificación na forma de afrontar as demandas do medio.
Resolución de problemas.
Un dos problemas ao que nos enfrontamos cando traballamos con agresores, como xa
se sinalou, é a súa tendencia ao emprego de tácticas violentas como forma de dar termo
a un conflito coa súa parella ou outros membros da familia. A intervención sobre tal problemática
require a aprendizaxe, adestramento e xeneralización de modos de resolución
de problemas non agresivos ou hostís, que lles permitan solucionar as posibles situacións
de tensión. Así, a técnica de resolución de problemas permítelles aos usuarios do
programa realizar un achegamento reflexivo e racional aos posibles conflitos que teñan
que afrontar, tanto na súa vida cotiá como no ámbito de relación coa súa parella ou exparella,
evitando, deste modo, que a impulsividade os leve a actuar dunha maneira agresiva
ou hostil. Concretamente, son adestrados nunha serie de pasos que deberán seguir
ante calquera problema: realizar unha orientación xeral cara ao problema, a definición e
formulación deste; xeración de solucións alternativas; toma de decisións e, finalmente, a
execución e verificación da solución formulada (D’Zurilla, 1986; en Labrador, Cruzado e
Muñoz, 1998).
O tratamento penal da violencia contra as mulleres
241