pdf - Consello da Avogacía Galega

210
3.D. - Conclusión
A análise das situacións descritas permite afirmar que é certo que, malia non existir na
actualidade ningunha norma que de forma expresa regule que as mulleres sigan sendo
desiguais, en realidade non foi necesario, porque o ordenamento xurídico, as normas
que garanten a Igualdade e o Dereito Fundamental á non Discriminación por razón de
sexo non tiveron a suficiente forza para permitir que a realidade se modifique.
É imprescindible modificar o discurso, é inevitable realzar novamente o carácter universal
da dignidade das persoas, e a capacidade destas para decidir individualmente o
camiño e a concepción propia dos seus límites. Os homes e as mulleres deberán caracterizarse
pola súa propia autonomía racional e moral, pola súa propia capacidade de
tomar decisións e elixir o camiño que desexen, tanto no ámbito da súa vida privada como
no ámbito do público.
Como expresa HABERMASS “os problemas de trato igual do home e a muller obrigan a
apercibirse do feito de que a apetecida efectiva igualdade de dereito non pode entenderse
soamente como tratos de favor outorgados polo Estado sociais o sentido dunha
xusta distribución de bens sociais. Os dereitos que foren só poden facultar ás mulleres
para configurar as súas propias vidas no marco dunha autonomía privada na medida en
que simultaneamente posibiliten unha participación dotada duns mesmos dereitos na
práctica da autodeterminación cidadá, posto que só as afectadas mesmas poden clarificar
en cada caso cales son os aspectos relevantes de igualdade e desigualdade”. 444
E ás propias mulleres correspóndelles decidir e esixir o cumprimento dos seus dereitos
desde as súas experiencias concretas, desde o seu propio sufrimento. A decisión e
determinación de cal é a medida dese sufrimento, de cando os dereitos foron ou non vulnerados
non debe estar ao arbitrio dunha interpretación realizada polos órganos xurisdicionais;
por iso e en atención a esa capacidade de exercer a liberdade de elección dunha
forma plena, é imprescindible que exista plena participación das mulleres e dos homes
no proceso de creación das normas. O exercicio dos dereitos fundamentais está esencialmente
ligado aos homes e ás mulleres, que, dotados dos mesmos dereitos, poden
optar pola súa realización ou por prescindir diso nun determinado momento, e esa elección
é un proceso insubstituíble e irrenunciable.
Hoxe sabemos que a maior das inxustizas é tratar igual os que son desiguais, porque ao
facelo reproducimos a desigualdade; 445 e diciamos en páxinas anteriores que centrar a
solución nun dereito penal que, partindo desa aparente neutralidade, incida nunha maior
criminalización ou no agravamento das penas sen que iso se complemente coa suficiente
dotación de recursos, co recoñecemento á propia identidade dos suxeitos pasivo
e activo do delito, nos conducirá a un camiño sen retorno, sobre todo á vítima, pero
tamén ao resto da sociedade que presencia como o noso dereito esencialmente garantista
se ve profundamente modificado, sen obter resultados.
Quizais a aplicación das medidas previstas na Lei integral de medidas contra a violencia
de xénero nos permita contemplar o comezo do final do túnel, un cambio de rumbo que
444 Habermas, J.: Paradigmas del derecho. Facticidad y validez, Trotta, Madrid, 2005, p. 511.
445 Rubio, A.: Análisis jurídico de la violencia contra las mujeres, Instituto Andaluz de la Mujer, Estudios nº
18, p. 32
O tratamento penal da violencia contra as mulleres