pdf - Consello da Avogacía Galega

144
ta e cinco por cento nos supostos correspondentes ao ano 2002, e nun setenta e oito
coma seis por cento dos supostos nos que a vítima era unha muller no ano 2003, dos
cales nove vítimas eran menores de idade. 328
Non obstante, atopar razóns ou xustificacións desa realidade non constitúe unha tarefa
fácil. Durante anos tanto os medios de comunicación como a comunidade científica que
comezou a analizar a problemática da violencia apuntaban dunha maneira practicamente
xeneralizada que esas condutas viñan ligadas a graves problemáticas de alcoholismo
ou drogadicción ou mesmo que a violencia se manifestaba case en exclusiva en familias
desestruturadas en que as condicións de vida raiaban practicamente na pobreza ou a
indixencia, chegándose mesmo a afirmar por parte de importantes representantes da
política española que o fenómeno crecente de parellas unidas en proxectos de convivencia
alleos ao matrimonio legalmente constituído predispoñía dunha forma máis intensa
á práctica desas condutas. 329
A realidade constatou que a problemática da violencia habitual se dá en todo tipo de
familias e formas de convivencia, e que as condicións precarias de vida ou o influxo
dunha grave problemática de alcohol ou consumo de estupefacientes, aínda cando pode
agravar substancialmente a situación en que se desenvolven as vítimas, non constitúen
por si só un factor determinante do exercicio da violencia de maneira habitual. Cuestión
distinta é o feito de que a maior parte das mulleres usuarias de servizos de acollida pertenzan
a situacións económicas máis desfavorecidas, e isto na medida en que unha
maior preparación, a pertenza a un determinado grupo social ou a maior capacidade
económica da persoa que sofre unha situación deste tipo permite encontrar solucións de
urxencia sen ter que contar co acceso a servizos sociais, e á marxe de canles pertencentes
á rede pública de axuda ás vítimas.
Como diciamos, unha vez abandonada practicamente esa consideración de que a violencia
só se dá en situacións de marxinalidade, e parecendo querer encontrar unha xustificación
máis globalizada a esa problemática, escóitase con frecuencia a afirmación de
que o exercicio da violencia é algo connatural á natureza humana, e, se o home agride
fisicamente, a muller destaca na agresión psíquica, interpretación que por parte dalgún
autor veu denominarse o “mito da muller agresora”. Para LORENTE ACOSTA “trátase
dun mito, posto que o que se produce é unha desfiguración da realidade, que presenta
como as mulleres poden levar a cabo agresións sobre os homes, coa intención de que
sexa considerado un problema xeral e comparable á agresión do home á muller”. 330
No entanto, a busca de argumentos que apoien a posible xeneralización do exercicio da violencia
constitúe unha tarefa infrutuosa á vista da realidade. O índice de agresións non só é
cuantitativamente moi superior no caso da violencia exercida por homes contra as súas
esposas ou compañeiras, senón que os mesmos actos de violencia adoitan ter consecuen-
328 Consello Xeral do Poder Xudicial. Informe sobre fallecimientos por violencia doméstica en los años
2001 y 2002, p. 13 e 27; Consello Xeral do Poder Xudicial. Informe sobre muertes violentas en el ámbito
de la violencia doméstica en el año 2003, p. 39.
329 Véxase El Correo Gallego, 3 de xuño de 2000; El País, 2 e 3 de xuño de 2000, onde se recollen declaracións
de importantes representantes da política española nas que se afirma que “as parellas de feito
producen máis violencia”.
330 Lorente Acosta, M.: Mi marido me pega lo normal, Ares y Mares, Barcelona, 2001, p. 123.
O tratamento penal da violencia contra as mulleres