pdf - Consello da Avogacía Galega

106
Segundo o estudo, mesmo naqueles supostos en que non se confesa a verdade sobre
os feitos, a atenuante de confesión dos feitos apreciouse se o autor dos feitos comparece
antes de iniciadas as actuacións. 241
Un suposto, entre outros, 242 en que foi apreciada a atenuante de confesión dos feitos a
pesar de tratarse dunha narración desfigurada da realidade, é aquel que dá lugar á resolución
do Tribunal Supremo do 6 de abril de 1998 243 . Na citada resolución o esposo, tras
ferir gravemente con arma branca a súa esposa, deixouna no chan do dormitorio con
choque hipovolémico e, sen pedir auxilio, duchouse, cambiouse de roupa e saíu da casa,
pechando a porta con chave, que dobrou e rompeu co ánimo de dificultar a entrada,
fuxindo do lugar en autostop; non obstante, cambiou de opinión no traxecto e púxose en
contacto cun policía local, ao cal lle referiu que cometera un delito pero comunicándolle
que só llo contaría á Garda Civil.
O fundamento xurídico quinto da citada resolución considera que “en relación coa veracidade
da confesión, a xurisprudencia desta Sala 244 esixiu que se axuste substancialmente
á realidade, aínda que admitíndose que non sexa obxectiva e que se introduzan
por parte do confesante matices favorecedores, sempre que se refiran a circunstancias
non suficientemente relevantes. Conforme esta doutrina, debe entenderse que a confesión
de José G. O. cumpriu o requisito de se axustar substancialmente á verdade, aínda
que o inculpado manifestase, para tratar de minorar a súa responsabilidade, que coa coitelada
só tratara de asustar a súa muller, dirixindo o coitelo contra a almofada, preto da
súa cabeza”.
Esta apreciación contradí as esixencias expostas reiteradamente pola doutrina maioritaria;
non obstante, o Tribunal Supremo apreciou a atenuante, obviando ademais que a
comunicación veraz e sen matices ás autoridades podía ter promovido a rápida atención
médica da vítima, evitando, quizais, a morte desta.
Así, FARALDO CABANA sinalou que “no ámbito desta atenuante entendeuse a confesión
da infracción como confesión de plano, isto é, a que supón declarar tal cal a conduta
ilícita, sen ocultar nin terxiversar nada. Non produce a atenuación da pena a versión
parcial e desfigurada dos feitos, favorecedora para o propio culpable (...) Resulta obvio
que se trata de garantir o cumprimento, ao menos parcial, dos fins da pena e, en particular,
da prevención especial, para conceder a diminución da pena, pois outra postura
non sería coherente co fundamento que informa estas causas de atenuación”. 245
241 Véxase sentenza da Audiencia Provincial de Navarra 128/2000, do 10 de outubro.
242 Suposto citado no estudo, p. 18.
243 Véxase fundamento xurídico 5º da sentenza do Tribunal Supremo 1998/6228, do 6 de abril.
244 (SS. 28 xaneiro 1989 [RX 1989\601], 27 maio 1992 [RX 1992\4498], 23 marzo 1993 [RX 1993\2495],
17 maio 1993 [RX 1993\4158], 5 novembro 1993 [RX 1993\8278], 18 maio 1994 [RX 1994\3933] e
366/1997, do 21 marzo [RX 1997\2266]),
245 Faraldo Cabana, P.: Las causas de levantamiento de la pena, Tirant lo Blanch, Valencia, 2000, p. 305.
A autora refire que neste mesmo sentido se manifestaron Calderón Susín e Valle. Tamén M. Orts
Berenguer sinalou que se require que a confesión sexa substancialmente verdadeira, non falsa, tendenciosa
ou equívoca. “De las circunstancias que atenúan la responsabilidad criminal”, Comentarios
al Código Penal de 1995, Tirant lo Blanch, Valencia, 1996, p. 270.
O tratamento penal da violencia contra as mulleres