pdf - Consello da Avogacía Galega

lectualizando a súa expresión a través das canles socialmente permitidas, aparece como
unha das imposicións que xorden da necesidade de coexistencia pacífica dos membros
da comunidade”. 224
A frustración, por si soa, non xera violencia se non vai acompañada doutros condicionantes;
en palabras de LORENTE ACOSTA, “a frustración é un factor que favorece a
agresión á muller, tanto se provén de factores alleos ao fogar como se se xera dentro,
pero igual que o alcohol, só os homes que teñen establecidos e asumidos os patróns de
dominación e control no seo da parella levan a cabo a agresión á muller, xa que a frustración
se pode canalizar por moi diversas vías e superar de modos moi diferentes”. 225
Para GARCÍA-PABLOS DE MOLINA, “as alteracións patolóxicas do estado de ánimo preocupan
desde antigo, porque o mundo dos afectos, dos sentimentos, constitúe un aspecto
fundamental do ser humano. Criminoloxicamente, no entanto, estes trastornos teñen
menor relevancia que outros”. 226
En definitiva, pódese afirmar que, na maioría dos supostos, a agresión contra a muller
elíxese por parte do agresor como unha estratexia de afrontamento da frustración, elección
libre e voluntaria que en todo caso non permitiría expor o máis mínimo asomo de
xustificación; sobre todo, se temos en conta que na maior parte dos supostos acaecidos
nos últimos anos a antesala da conduta que leva á morte da muller a mans do seu esposo
ou compañeiro vén presidida por un exercicio habitual de violencia que, en principio,
parece incompatible cos trazos que definen as distintas clasificacións internacionais
usuais. 227
Tamén GARRIDO GENOVÉS se refire a este tipo de condutas preguntándose “¿que se
entende por crime pasional?” Se con isto se quere significar improvisación e ofuscación,
non parece ser o caso. A gran maioría dos homicidios de mulleres son premeditados, son
buscados e son queridos polos seus autores. Deberiamos chamalos crimes de posesión,
e non de paixón: cando o homicida decide o ataque final xa había tempo que pensaba
que tal feito era inevitable. Non era a súa paixón amorosa a que o guiaba, senón o seu
egocentrismo desmesurado, consistente en crer que hai persoas que lle pertencen a un,
mesmo que elas non queiran”. 228
224 Matallin Evangelio, A.: La circunstancia atenuante de arrebato, obcecación u otro estado pasional de
entidad semejante, Tirant lo Blanch, Valencia, 1999.
225 Lorente Acosta, M.: Mi marido me pega lo normal, Ares y Mares, Barcelona, 2001, p. 87.
226 García-Pablos de Molina, A.: Tratado de Criminología, 3ª ed., Tirant lo Blanch, Valencia, 2003, p. 605.
227 Para A. Montero Gómez (presidente da Sociedad Española de Psicología de la Violencia), “o colectivo
de agresores de mulleres, aínda que heteroxéneo no seu perfil socioeconómico e, por tanto, con
presenza en todos os estratos sociais, comparte unha calidade criminolóxica: a máis alta porcentaxe
de torturadores de mulleres son individuos sans, sen patoloxía mental, que transgriden o ordenamento
xurídico e os dereitos humanos”. Xornal El Correo Español del Pueblo Vasco, 25 de novembro de
2002. Véxase DSM- IV Manual diagnóstico y estadístico dos trastornos mentales, Barcelona, 1995.
228 Garrido Genovés, V.: Amores que matan; acoso y violencia contra las mujeres, Algar, Barcelona, 2001,
p. 65. Véxase Garrido Genovés, V.: Psicópatas y otros delincuentes violentos, Tirant lo Blanch Valencia,
2003, p. 277 e ss. Este autor non prevé unha diminución da delincuencia violenta contra a muller atendendo
ao limitado das medidas penais e policiais, pero mostra esperanza en que se poida inverter a
tendencia á vista das reformas lexislativas operadas a finais de 2003 a que fixemos referencia.
O tratamento penal da violencia contra as mulleres
101