Xestion de residuos urbanos.pdf - Axencia de Ecoloxía Urbana do ...

40
O posterior plan de residuos urbanos de Galicia do ano 1998 facía unha axeitada descrición da realidade
existente na xestión nese momento, dicindo: “a cobertura do servizo é precaria na maioría dos
municipios rurais e nas áreas rurais dos municipios urbanos”, “... unha parte dos residuos son recollidos
en recipientes abertos e bolsas de plástico ou se transporta en vehículos non específicos para este cometido
...“, “Non existe máis sistema de eliminación que o vertedoiro. Con excepción do de Santiago de
Compostela ..., o resto dos vertedoiros municipais carecen de procedementos adecuados de xestión. A
maioría deles non teñen cerramento, nin sistemas de control de accesos, non cobren nin compactan os
vertidos, non teñen sistemas de drenaxe, non tratan os lixiviados, nin teñen sistema de recollidas de gases
...“, “Non adoitan existir ordenanzas municipais sobre recollida e eliminación de RSU. Nos casos que
existen, redúcense a ordenanzas fiscais, cunhas taxas moi baixas que gravan fortemente ás facendas
locais, á non repercutirse sobre os usuarios o custo total do servizo.”, “... balance económico ...adoita
ser deficitario ... custos elevados e baixa calidade ... non se repercuten os custos...“.
E todo acontecía hai solo vinte anos, cun importante crecemento na xeración de residuos e coa certeza
de que, faltando unha solución viábel á xestión dos residuos urbanos (e a de todos os demais
tipos), os problemas de degradación do medio incrementaríanse notabelmente.
A avaliación dos criterios de xestión ao longo destes anos, coa súa incorporación na lexislación da
Unión Europea e a súa transposición nas lexislacións nacionais e autonómicas, xunto cun progresivo
cambio de mentalidade que supuxo unha maior sensibilización dos políticos e da sociedade cos
problemas medioambientais, o que hai que engadir as axudas económicas procedentes de Europa,
facilitaron un cambio na situación da xestión de residuos.
Así o Parlamento Galego aprobou a lei 10/97 de Residuos, na que por primeira vez obrígase aos concellos
de máis de mil habitantes a facer recollida selectiva, entre outras medidas. Nese momento a
lei manifestaba unha vontade de incorporarse aos criterios vixentes na Unión Europea. Pero era máis
un desexo que unha posibilidade real, polo menos na súa totalidade, fundamentalmente debido a
dificultades técnicas e económicas.
Nese mesmo ano o Parlamento español aprobou a Lei 11/97 de envases e residuos de envases que
facilitará a posta en marcha da recollida selectiva e na que se prevén medios materiais así como económicos
para o seu financiamento.
No ano 1998 aprobase polo goberno da Xunta de Galicia o “Plan de Xestión de Residuos Sólidos Urbanos
de Galicia”, onde se aplican os contidos da lei 10/97 de residuos de Galicia, así como os da Lei
de Envase e Residuos de Envases 11/97, e os da Lei de residuos 10/98, e as directrices do V Programa
de Acción Comunitaria en materia de medio ambiente.
Neste plan buscábase unha actuación integrada, apoiando un único sistema de recollida (en canto o
número de fracciones diferentes a recoller) e un único sistema de tratamento para os materiais que
non se fosen reciclar: a valorización enerxética.
Para a reciclaxe se planificaba recuperar envases, mediante a súa recollida selectiva, así como outros
residuos como os eléctricos e electrónicos, ademais doutros plásticos e metais, a través dunha rede
de puntos limpos. Tamén estaba prevista a das baterías usadas, sendo os seus centros de recollida as
escolas, comercios e oficinas públicas.
Por último procederíase á valorización enerxética do non recollido selectivamente pero cun
“derradeiro proceso de recuperación para a reciclaxe previo á elaboración do Combustible Derivado
do Residuo”, que sería o que se valorizaría.
Estudos desenvolvemento sostible