Xestion de residuos urbanos.pdf - Axencia de Ecoloxía Urbana do ...

desenvolvemento sostible vol.1
Nesta liña no artigo 11º “Reutilización e reciclado”, a directiva estabelece que “os estados membros
deberán adoptar medidas para promover a reciclaxe de alta calidade e que, con este fin, deben estabelecer
a recollida selectiva de residuos, onde sexa viábel, técnica, ambiental e economicamente e
apropiada para atinxir os estándares de calidade necesarios para os sectores de reciclaxe relevantes”,
e engade a continuación: “suxeita ao artigo 10º, estabelecerase a recollida selectiva para polo menos
as seguintes fraccións: papel, metais, plástico e vidro”.
Neste mesmo artigo fíxanse obxectivos de reciclaxe e reutilización cara ao ano 2020. Segundo este
artigo débense recuperar polo menos o 50 % en peso de materiais tales como o papel, metais, plástico
e vidro de orixe doméstica e similar.
Hai que facer notar aquí que, aínda que a directiva na súa exposición de motivos fala da recollida selectiva
do “bio-waste” ou residuos de natureza orgánica, no seus artigos non estabelece a obriga de
facela nin fixa obxectivos de valorización desta fracción. Con todo no artigo 22º obrigase aos estados
membros a adoptaren medidas que fomenten a recollida selectiva de residuos orgánicos, coa finalidade
de acadar seu compostaxe e dixestión.
Non hai que subliñar a importancia destes dous artigos para os concellos, pola súa repercusión nos
procesos de recollida, tanto desde o punto de vista da súa loxística, como dos custos económicos que
implica así como os da formación dos cidadáns.
E hai que salientar o tema dos custos porque aínda que a directiva abre a porta a financiaren os
produtores as operacións, o modo en que nas lexislacións nacionais se faga sexa a transposición
determinará a súa viabilidade real e a súa capacidade para cubrir por enteiro os custos de xestión.
Nos artigos 28, 29, 30, 31, 32 e 33 incluídos no capítulo V de Plans e Programas recóllense as obrigas
dos estados membros relativos aos Plans de residuos, coa definición tanto do seu contido como das
fases de elaboración, a fixación das datas en que deben ser presentados ás autoridades comunitarias,
os períodos de avaliación e revisión (cada seis anos como máximo), a participación pública na súa
elaboración e o seguimento e a información que ha de ser subministrada polos estados verbo destes
plans.
Neste caso a influencia nos concellos galegos deriva dos plans autonómicos aos que os plans municipais
deben adaptarse.
Existen outros artigos da directiva de grande importancia pero que afectan máis ás administracións
autonómicas e á administración central do Estado, xa que a súa repercusión depende do modo no
que a lexislación nacional e autonómica prevexa a súa aplicación.
En resumo, a Directiva Marco de Residuos, no seu obxectivo de alcanzar unha sociedade da reciclaxe,
incrementou as súas esixencias tanto aos estados como aos municipios; no caso español polas
competencias legais destes, en particular na recollida e nalgúns municipios polo tratamento a dar
aos residuos.
Tamén o fixo no caso dos produtores coa “responsabilidade ampliada do produtor” que, pola outra
banda, debería facilitar as tarefas dos concellos desde o punto de vista económico.
Pero será, en suma, a transposición da directiva na lexislación española a que determinará os efectos
que sobre a xestión municipal dos residuos terá esta.
xestión de residuos urbanos nos concellos do Eixo atlántico
131