39466 Fervenzas interior nº 9.qxd - Seminario de Lingüística ...

desafía así o sistema urbano tradicional, e opta por pautas de asentamento
urbano difuso, localizando a súa residencia en áreas urbanas ou periurbanas
emerxentes na trama urbana galega.
Os patróns de asentamento da inmigración estranxeira en Galicia
son claramente diferenciadas en función do colectivo nacional do que
esteamos a falar; o que implica a existencia de:
• Municipios especializados na recepción dun determinado colectivo
migratorio que se ocupa nun “nicho” laboral específico practicamente
en exclusiva (isto é, sen competencia por parte doutros
colectivos estranxeiros). Por exemplo: o caso dos marroquís en
Arteixo ou Vilaboa que se dedican case en exclusiva á venda ambulante.
• Concellos que se converten en focos de atracción migratoria ante
a falta de man de obra nativa no sector pesqueiro (habendo, nestes
casos, dúas situacións posibles; aqueles concellos nos que existe
unha diversidade de orixes traballando no mesmo sector, ou
aqueles nos que un único colectivo nacional se encarga en exclusiva
de satisfacer a man de obra neste sector primario). Por exemplo,
concellos nos que diversos colectivos nacionais traballan no sector
pesqueiro serían o caso de Burela en Lugo e de Ribeira na Coruña.
• Concellos (as sete cidades tradicionais e núcleos urbanos próximos
a estas) que ofertan unha pluralidade de “nichos” laborais á poboación
inmigrante, sendo a distribución ocupacional da estranxeiría
moi semellante á que se pode dar en calquera cidade española.
3.3.2. A localización residencial da poboación estranxeira nas urbes galegas
Despois de analizar os principais patróns de asentamento da poboación
estranxeira en Galicia pasamos a comentar a localización residencial da
estranxeiría nas principais cidades galegas.
A concentración de estranxeiros dentro de determinados barrios
dunha cidade soe medirse a través do chamado índice de segregación ou
de disimilaridade, polo que se contrasta o peso de estranxeiros e de
españois por sección censal (Massey e Denton, 1998; Lamela e Martínez,
2004). É un cálculo que suxire a porcentaxe de estranxeiros que terían que
ser realoxados para acadar unha distribución por barrio idéntica á dos
españois. Como se pode ver na Táboa III, das principais cidades de Galicia,
a segregación dos estranxeiros varía dende un mínimo do 19,7% na Coruña,
a un máximo do 29,7% en Pontevedra. As cifras máis altas son semellantes
ás de cidades como Madrid (30%) e Barcelona (27%), pero hai que ter en
conta que un 27% dos estranxeiros de Barcelona, por exemplo, suporía
mobilizar a case 51.000 habitantes, mentres que o 24,6% dos estranxeiros
de Vigo son pouco máis de 2.300.
95 f e r v e n z a s