39466 Fervenzas interior nº 9.qxd - Seminario de Lingüística ...

As alternativas a estas dificultades intentan superarse a través do
deseño e da planificación de itinerarios de inserción socio-laboral, pero iso
supón un proceso lento e difícil xa que a solución pasa por superar os déficits
mencionados, facilitar formación e conseguir que o/a interesado/a
comprenda o que ese itinerario supón. Situación que se ve agravada no caso
do 32,7% das mulleres que ademais de estar no paro constitúen familia
monoparental, pois están soas con fillos dos que teñen que responsabilizarse
e aos que teñen que manter e prestarlles coidados, o que trae consigo
que as dificultades para conxugar a súa vida familiar e laboral sexan maiores.
Aínda que as accións prelaborais e laborais propostas a través dos
proxectos de inserción son fundamentais para acadar un maior benestar
laboral, estas son escasas e céntranse en cursos de formación que en moitas
ocasións non están dirixidos ou adaptados para o desenvolvemento dun
emprego. Noutros casos redúcense simplemente a inscribirse na rede normalizada
de emprego (Servizo Galego de Colocación ou en Empresas de
Contratación Temporal), onde permanecen co resto da poboación sen que
se preste unha atención especial ao feito de atoparse en situación de exclusión
social.
A actuación da Administración quédase curta, son escasos os equipos
multiprofesionais de apoio e os programas de inserción laboral específicos
que orienten e acompañen a estas persoas de forma efectiva na súa integración
laboral. Esta tarefa queda practicamente encomendada a través dos
proxectos de inserción aos/ás traballadores/as sociais de atención primaria
que dende os seus concellos e sen case recursos en materia de emprego, e
sen poder contar co apoio doutras institucións públicas a través de medidas
transversais, vense coa responsabilidade de ter que promover a inserción
sociolaboral dos/as perceptores/as de RISGA, quedando reducido o seu
labor practicamente a orientalos a que se inscriban como demandantes de
emprego e a derivalos a cursos de formación ocupacional.
Desta forma, a prestación de RISGA, que se presenta como unha
“prestación de dereito” propia dunha política social dirixida á atención
integral das necesidades da cidadanía e a combater as desigualdades
sociais, na práctica ten soamente un carácter simplemente asistencial xa
que non contribúe de forma efectiva a combater as causas que xeran exclusión
social, nin a pobreza. Aínda que a Administración cada ano aumente
considerablemente os orzamentos económicos da prestación, non resulta
suficiente se non se potencian outro tipo de medidas de desenvolvemento
que faciliten a integración sociolaboral dos/as beneficiarios/as, e neste
caso dos/as inmigrantes.
73 f e r v e n z a s