39466 Fervenzas interior nº 9.qxd - Seminario de Lingüística ...

década dos 90 que esta comunidade minguou considerabelmente, debido á
campaña de redución de barcos de altura, comezando de novo un forte proceso
de crecemento a partir de 1999, semellante ao que sucede en toda
Galiza. Como resultado, na actualidade a comunidade está composta por
unhas 230 persoas, en proceso de crecemento continuado. Case a metade
delas pertencen á segunda xeración, que xa ten dado lugar a unha incipiente
terceira, composta hoxe por cinco nenos de curta idade. Ao estar
baseado o seu asentamento no traballo masculino na pesca de altura, sempre
ten existido unha tendencia a haber máis homes do que mulleres, especialmente
na primeira xeración, composta polas persoas que viñeron directamente
a traballar, ou como cónxuxes destas en procesos de
reagrupamento familiar.
III.1. (1977/1998): UNHA IMAXE AMBIVALENTE
Se a presenza desta comunidade inmigrante se remonta a 25 anos
atrás, durante algo máis de 20 anos non existiu ningunha preocupación das
administracións local nin autonómica cara a esta. O discurso que políticos e
xornalistas emitían sobre ela incidía unha e outra vez na existencia dunha
“integración perfecta” do colectivo. O concepto de integración que se utilizaba
desde o poder partía dunha idea simple, baseada na inexistencia de
manifestacións racistas na súa cara máis radical: a violencia física contra o
grupo diferente, a aparencia de normalidade. O feito de aseverar a integración
da comunidade ten a función de xustificar e sustentar o mito de normalidade
que o poder sempre alimenta para se manter.
Esta idea de integración é unilineal e claramente asimilacionista, xa
que non ten en conta máis do que a actitude adoptada polo grupo minoritario.
É un concepto estático, xa que presupón que unha vez que os inmigrantes
teñen unha certa cobertura para vivir, e fan algunhas das cousas que
adopta facer o colectivo autóctono, xa se pode afirmar a existencia de integración.
Polo tanto, non sería necesario ningún tipo de intervención tendente
a modificar ou mellorar a situación, xa que esta é definida como perfecta
(Fernández, 2004).
Pero, xunto a esta imaxe pública, “idílica”, ás veces aparecía outra,
negativa, relativa a situacións violentas ou ilegais (pelexas, navalladas, tráfico
de drogas...), nas cales as persoas protagonistas eran marcadas étnica
e racialmente dun xeito explícito.
En definitiva, durante estes 21 anos existiu unha imaxe ambivalente
con respecto a este colectivo, que oscilaba entre o hiper-positivo e o hipernegativo.
127 f e r v e n z a s