39466 Fervenzas interior nº 9.qxd - Seminario de Lingüística ...

máis acusadas debido ao desconcerto inicial, ao descoñecemento do idioma
e das canles necesarias para solicitar algún tipo de axuda ou de prestación
social. Coa perspectiva do proceso destes últimos anos pódense observar
algúns cambios de comportamento que talvez facilite o traballo social con
estas familias. Algúns destes cambios semellan apuntar tendencias algo máis
alentadoras: aumentaron o número de nenos matriculados nos colexios
(aínda que a maioría dos menores están sen escolarizar) e reduciuse a utilización
de nenos para a mendicidade (como se sabe, no noso país, esta
práctica é un delicto e a policía actuou en bastantes ocasións con avisos e
advertencias ás nais reincidentes, nalgúns casos practicando detencións que
motivaron sentencias de retirada da patria potestade e a asunción cautelar
da tutela do menor polos servizos sociais).
SITUACIÓN LABORAL
As ocupacións maioritarias son a venda na rúa de periódicos sociais e
de panos de papel, a limpeza de parabrisas nos semáforos (actividades que,
ao igual que a dos músicos da rúa, son moitas veces formas de mendicidade
encuberta), e traballos ocasionais de peonaxe na construcción ou nas
recolleitas agrícolas. En moitos casos son os homes os que quedan na casa
ao coidado dos nenos pequenos mentres as mulleres saen pedir esmola en
“xornadas laborais” de oito ou dez horas. En todos os casos os ingresos
económicos son escasos, irregulares e non predicíbeis e non permiten ir –nin
sequera pensar- máis alá do “vivir ao día” no seu sentido máis literal. A
situación irregular, a falta de formación cualificada, a competencia con
outros inmigrantes e a discriminación e o rexeitamento de que son obxecto,
son as principais dificultades á hora de atopar traballo.
VIVENDA
Os altísimos prezos dos alugueres fan que nos pisos vivan dúas, tres
ou máis familias. Nalgúns casos, as vivendas, a pesar do amoreamento, son
habitábeis e dispoñen dalgúns servizos. Estas familias adoitan utilizar os
parques públicos próximos como lugar de reunión. Algúns grupos viven en
casas ruinosas sen auga corrente que albergan a dúas ou tres familias.
Algúns asentamentos son peores aínda: baixo a ponte de Los
Remedios, en Sevilla, viviron case cen persoas sen máis medios que unhas
míseras mantas e uns chamizos cubertos de lonas. En Barcelona, no solar
dunha antiga fábrica derrubada vivían –ata que foron desaloxadas- máis de
300 persoas sen luz, sen auga, sen latrinas nin servizo de recollida de lixo;
en cubículos de vinte metros cadrados feitos de chapa e cartón.
117 f e r v e n z a s