39466 Fervenzas interior nº 9.qxd - Seminario de Lingüística ...

xitanos en colonias especiais” foi a proposta de Cornelio Vadim, convertido
en senador electo. Di Vadim que hai que evitar a transformación de Romanía
nun “campamento xitano” e di tamén ter unha solución para iso: “unha bala
para cada xitano”. Pouco despois, o alcalde de Craiova, a maior cidade do
surleste de Romanía foi aínda máis lonxe: “estes cheirentos xitanos deben
ser exterminados”. Os medios de comunicación reproduciron amplamente
estas declaracións e moitas outras de similares propósitos.
“A democracia ofreceu á xente a oportunidade expresarse con liberdade.
Por iso, agora móstrannos o seu racismo sen disimulos”. A frase é de
Ionel Manole, membro do grupo de música xitana Taraf de Haïdouks e, a
tenor das declaración públicas que reproducimos, semella non faltarlle
razón a este xitano.
ESCOURA
Son frecuentes os discursos antixitanos de personaxes públicos, que
van desde os insultos ás chamadas ao exterminio. Mircea Bot, xefe de
policía de Bucarest, chegou a dicir: “este lixo de xitanos son os responsábeis
de todo o que vaia mal en Romanía”.
Todo vale. O certo é que para a inmensa maioría da sociedade romanesa
os xitanos son lixo. E os que son lixo merecen que se lles denegue a
atención médica, o lixo merece que as ofertas de emprego nos anuncios por
palabras dos periódicos inclúan sempre dúas palabras de máis: “xitanos,
non”, o lixo merece que os locais públicos amosen carteis que lles prohiben
a entrada. Até merecen que os seus fillos –pequeno lixo, pero lixo de todos
os xeitos- deambulen cos seus famélicos corpiños morenos polas cloacas de
Bucarest, ulindo cola ata que as mafias de traficantes de seres humanos se
ocupen deles.
Nas guerras dos Balcáns o lixo xitano era carne de canón e era utilizado
para limpar territorios minados. A moitos dos refuxiados xitanos de
Kosova non lles chegaban nin as sobras da axuda humanitaria. Na República
Checa construíronse muros para illar aos xitanos. En Eslovaquia esterilízanse
ás xitanas sen o seu consentimento. En Hungría, moitos nenos xitanos van
a escolas para discapacitados mentais.
Neste clima social no que se está enquistando o racismo, o rexeitamento
medra de xeito imparábel e refórzanse os prexuízos. E non nos pode
sorprender que haxa familias cuxa única actividade laboral sexa a mendicidade;
que haxa “nenos da rúa” e falsos tolleitos pedindo esmola. E tampouco
nos debe sorprender que houbera un autoproclamado “Rei dos
Xitanos”, cuxa coroa pesaba sete quilos de ouro macizo e que dicía que
todos os xitanos do mundo eramos os seus súbditos. Un dos seus fillos foi
noticia meses atrás: o herdeiro desta estrafalaria “dinastía real” organizou
a mascarada dun casamento infantil –que hoxe non debe consentirse, pero
que durante a escravitude era o xeito de impedir o dereito de pernada- cuxo
112