Libro 20010/11 - Pasada das Cabras

O Camiño Francés: Primeira Etapa
O Cebreiro - Triacastela
XANEIRO 2010
Son as 7.30 horas da mañá do sábado,
23 de xaneiro, desafi ando os pronosticos
do tempo e logo dunha noite de vento
e auga, arrancamos da estación cara O
Cebreiro dos autobuses cheos de ilusión
por principiar a nosa aventura do Camiño
Francés.
Chegamos ao O Cebreiro logo de dúas horas,
máis ou menos, de viaxe, e logo dun
café, unhos, e outros dunha cunca de caldo,
visitamos, á presa, a aldea.
Inesgotable, o conxunto histórico e etnográfi
co do Cebreiro aínda está disposto a
deleitarnos coa presenza de nove ben restauradas
e conservadas pallozas; unha delas
está habitada como museo, eso reza
na porta, xa que non poidemos vela por
atoparse pechada, continuando chegamos
O Santuario de Santa María a Real,
sempre aberto, amosa unha encantadora e atemporal
arquitectura popular. Trala torre-porche, a estructura
toda en aparello de lousa, descubrimos unha disposición
basical con tres naves irregulares, baptisterio independente
e muros encalados. Para se proteger das
treboadas, o edifi cio atópase parcialmente soterrado,
contén a imaxe de Santa María a Real. Unida ao templo
está a hospedería, un antigo mosteiro que funcionou
como hospital de peregrinos e logo como hospedería.
Mencionar tamén a conservación das pallozas.Trátase
dunha construcción de orixe prerromano que só vela dá
idea do enseño dos seus primeiros moradores. A planta
oval, os baixos muros de pedra e un teito cónico de
postóns de carballo cubertos de palla de centeo garantízan
a protección fronte ó extremo rigor climatolóxico
que rolda as alturas.
Deixamos O Cebreiro pola estrada, e non polo camiño
de pedra que atravesa o poblado, nós non poidemos
ver o fondo do val e as casas de Barxamaior e A Lagúa
de Tablas por mor da intensa néboa coa que nos despideu
O Cebreiro. A catro quilómetros, chegamos a Liñares,
dín que nestas terras tiñan os monxes do Cebreiro
as súas prantacións de liño e que tamén aquí gardaban
os seus teares. Pasamos pola iglesia de Santo Estevo,
un templiño medievo moi infl uído, como todos os da
comarca, pola estructura de Santa María a Real, e chegamos
o alto de San Roque (1270 m.), onde un colosal
peregrino de bronce sustitúe a antiga capela. A fi gura
apoiándose nunha grosa cachaba e termando do sombreiro
que quere voar, avanza contra o vento.
Á dereita segue o camiño estreito cara un alto. Ó chegar
ao outeiro do Penedo, non nos chegan os ollos para
contemplar o que temos diante: Ancares, O Val do Navia,
a vertente do Sil, a serra do Courel e os montes do
Bierzo perdéndose ao lonxe. A natureza, ás veces, dá
alegrías como esta.
Na baixada está o pobo de Hospital, antes chamado da
Condesa que, segundo din, debe o seu nome a un vello
hospital. Pasada a fonte con lavadoiro, outra igrexa
“modelo Cebreiro”, enfi lamos unha desviación que sae
á dereita, camiñamos pola esquerda e chegamos a Padornelo.
A fonte da Pinguela, de moito caudal, aparece
próxima á igrexa de San Xoán, con varias dependencias
anexas abandonadas, eso parece. Desde O Padornelo,
unha costa empinada, dura por estar chea de cascallos,
fainos calar a todos ata chegar ao Alto do Poio, o derradeiro
miradoiro da montaña. Desde O Poio (1335 m.),
lugar onde paramos, unhos para respirar e recuperar
os folgos, outros para picar un pouco e cargalas pilas,
outros para tirar do pitillo, pero todos para contemplar
por última vez o cadro desta comarca de Cebreiro. A
moitos nos chamou a atención a fonda parcelación das
montañas, con praderías e labradíos mesmo nas pendentes.
Desde O Poio, todo é costa abaixo ata o fi n da xornada,
avanzamos por un camiño paralelo á estrada ata entrar
en Fonfría, que se chama así pola baixa temperatura
das augas da súa fonte.
Á saída da aldea, O Camiño e a estrada seguen rumbos
distintos que non se fundirán ata ben lonxe. Polo
Barreiro chegamos a Viduedo, pasamos a pequena capela
de San Pedro e bordeamos xa o monte Calderón.
Vemos ao lonxe unha canteira. Máis adiante, de súpeto
aparece a singular silueta do monte Oribio, é o seupé,
Triacastela. Desde este punto, a baixada e moi rápida
por Filloval, As Pasantes, resta un curto e moi agradable
paseo no que abondan os vellos castiñeiros, freixos
e teixo. Entramos en Ramil, aldea precedida dun famoso
e centenario castiñeiro (800 anos), e de caserío
ben conservado. Antes de introducirnos en Triacastela,
a esquerda témolo albergue de peregrinos, nunha gran
fi nca que chega ata o río e que nos anuncia a fi n da
nosa xornada.
Xa para rematar, e logo de recuperar un pouco os folgos,
visitamos Samos e o seu mosteiro, pero esto fi xémolo
en autobús, que para o primeiro día non estivo
mal. Para o sábado, 13 de febreiro, agárdanos a segunda
etapa: TRIACASTELA-SARRIA (por Furela), pero
esta será outra historia.
Anxo Rubiños.