Libro 20010/11 - Pasada das Cabras

O Camiño de Santiago a Fisterra:
Cee - Fisterra
DECEMBRO 2010
Non era outro sábado máis non, era a
data da derradeira etapa do camiño Xacobeo,
do fermoso e atinado proxecto programado
por esta Asociación consistente na
realización ó longo do presente ano (unha
etapa por mes) da Ruta Xacobea (camiño
Francés) no seu treito galego, dende O Cebreiro
ata Fisterra, por mor da celebración
do Ano Santo 2010.
O destino fai que, por circunstancias familiares
viaxe un fín de semana sí e outro cáseque
tamén ata a Costa da Morte, así que
agardei expectante, xunto coa miña parella
Espe a chegada do autobús da Asociación na
vila de Cee, punto de comenzo da devandita
etapa. O presidente José Antonio, sempre
pendente e preocupado de cada asociado,
me informaba puntualmente da ubicación e
da hora de chegada.
Unha vez superadas as primeiras emocións
polo súpeto encontro con tantos e tantas
coñecidos e coñecidas, amigos e amigas de
Burela e da Mariña, nun medio e nun espazo
diferente e tan pouco habitual, puxémonos sen demora a camiñar, xusto diante o Hospital comarcal de Cee, pouco despois das
11:00 horas. O día estaba estupendo como sí quixera o Apostol recompensar os sufridos peregrinos polos esforzos destos ó
longo do ano e engadirse oculto e impasible ó roteiro.
O paso pola fermosa e senlleira vila de Corcubión foi o primeiro intre sublime da andaina. O grupo sempre homoxéneo camiñaba
nunha interminable ringleira polas empedradas, estreitas e laberínticas rúas desta histórica vila, cun fermos Sol outonal
as nósas costas que iluminaba o fermoso e seguro paso do grupo. Saímos da vila por unha fermosa congostra ascendente,
non forte, pero sí contínua que arrancou os primeiros sudores dos participantes para sen darnos conta acadar a parroquia de
Vilar (qm. 2,5) nun engaiolante promontorio que compensou o esforzo da subida cunhas espectaculares vistas da ría.
Baixamos á Estorbe (qm. 6), vila cunha fermosa cala e sen separarnos do Mar de Fisterra acadamos sen darnos conta 2 km.
máis adiante Sardiñeiro, xa no termo municipal de Fisterra. Nada máis atravesar esta vila comenzo dunha nova subida con
outro premio fi nal: o mirador de Calcoba coa idílica e retirada cala de talón ós nósos pés, a interminable praia de Langosteira
pouco máis adiante e o promontorio de Fisterra coa vila de base e o faro (destino da etapa) na punta.
O remate da fermosa corredoira de 2 qm. a carón da Langoasteira, que tanto frecuentaba e inspiraba a Camilo José Cela e
que leva o seu nome, coincide con outro momento culminante do camiño, sobre todo para gastrónomos e amantes da boa
mesa: o Restaurante “Tira do Cordel” un referente nestas terras, sempiterno aspirante a “extrella Michelín” e que nos servíu
de escusa para tomar un merecido refrixerio para repoñer as enerxías perdidas e afrontar con reservas o treito ata o fi nal da
etapa no Faro de Fisterra.
Atravesamos o fermoso e descuidado trazado urbano da vila de Fisterra (qm. 12) xa co grupo máis diperso e con parada
obligada no acolledor albergue do centro do povo para recoller a acreditación Xacobea ós que fi xeron o camiño completo dende
Compostela. A ascensión dende a vila ata o Faro –a pesar do contínuo asfalto, unha mágoa!-, tamén supón outro punto
inesquecible da andaína coa inmensidade do océano de fronte a pespectiva do cabo cada vez máis preto e a silueta do Pindo
e pouco maís alá do Louro a esquerda. Rematamos o camiño xusto no cabo a carón do improvisado santuario que sirve de
purifi cación ós peregrinos queimando nel as roupas e/ou botas que o acompañaron na peregrinaxe. As faces dos presentes refl
exaban a satisfación interna pola culminación desta fermosa aventura que, algúns máis remisos duvidaban completar cando
comenzaron este proxecto 11 meses antes no Santuario de O Cebreiro e
sobre todo loubando e agradecendo a aorganización a realización desta
ansiada ilusión.
Preto das 16:00 horas comenzamos o xantar de volta á vila de Cee. O
local seleccionado –outro éxito organizativo– foi o puxante restaurante
do Hotel Ínsua que nos delitou cun menú enxebre e mariñeiro, producto
galego cen por cen e cociña tradicional sen disfraces, e lonxe dos mediáticos
sabores esnoubistas tan de moda.
Un pouco nostálxico pola recente despedida do grupo pero inmensamente
féliz polos intres emocinalmente intensos que acababa de vivir,
vin desaparecer o autobús de Morán polas rúas de Cee. Xa de volta
cara a nósa morada ocasional da Costa da Morte veume a mente aquela
refl exión de afamado autor que ven á decir: “Los amigos son la familia
que uno escoge”. É por iso que pertenzo a esta Asociación dende a súa
constitución no ano 2005, porque que “Pasada das Cabras” forma parte
da miña familia.
ALFONSO IGLESIAS