Capa Escrita Pura e Dora - Asociación de Escritores en Lingua ...

que daba honor e gloria ó seu país. A súa alma é apaixoada, chea de gratitude e
de ilusión, pesia a que no seu fondo teña asento cediño, unha malencolía do sensible
corazón, que logo será a súa dor:
“O meu mal i o meu sofrir
é meu propio corazón
quitaimo sin compasión,
dimpóis ¡faceime vivir!”
Outono madrileño do ano 1858... Día de casamento literario. Dúas xovens
figuras galegas de escollido corte, xunguiron os seus destinos nun modesto templo.
Pola súa vida de maridanza pasarían ó longo –escrebe Murguía– “breves os
días de sol, aladas as ditas, fuxidías as alegrías, só constantes e duradeiros os
rigores da fortuna”.
Ó seu paso, irían florecendo en realidás os pretéritos agoiros. Xurdirían da
lembranza e a tenra saudade Cantares Gallegos; do sofrimento da terra e da íntima
alma, Follas Novas; dos marmulos do río En las orillas del Sar. E entre eles,
obras en prosa.
Despois, un día, o home tivo que escribir:
“Morta querida, de quen teño aínda nos meus labios os bicos da víspera longos,
xuvenís, cheos de piedade e de paixón, ¿cómo non lembrarte a cada hora, a
cada instante fuxidío, cómo non decirche:
—Pois é forzoso, ¡vai amada da miña alma!, íspete da túnica e entra pura no
coro das inmortais”?...
82
De Mulleres amadas por grandes homes