Capa Escrita Pura e Dora - Asociación de Escritores en Lingua ...

O Escritor na súa terra
Bon día.
Na miña aldea ensináronme que de ben nacidos é ser agradecidos: permitídeme
que comece agradecendo a presenza de todos os aquí reunidos, a colaboración
do Concello e moi en particular das Concellarías de Cultura, Urbanismo,
Parques e Xardíns e dos seus funcionarios e traballadores, pois sen eles nada
tería sido posible. Agradecemento moi especial merece pola miña parte Xabier
Paz, sen cuxas indicacións, consellos e guía, non sabería nin por onde comezar.
Dito isto, pedirei ás musas a inspiración suficiente para non aburrirvos en exceso.
E xa que falamos de musas, lembremos aos antigos gregos, que bautizaron esta
terra como “kallaikoí”. O país das pedras. Hai once anos, a AELG comezou a
erguer pedras fitas. A pedra é un símbolo da memoria, daquilo que debemos
recordar. E hoxe chantamos esta pedra aquí para lembrar dúas vidas entregadas á
palabra, a esa celebración da vida en que consiste a literatura. Celebramos a continuación
de Safo nas persoas de Pura e Dora, porque como dixo aquel poeta,
“Tal vez o olvido pode criar o humus que alimenta a vida
Pero o meu prato é outro, o meu alimento é distinto”
A poesía que naceu do gozo da vida, este río efémero que nos atravesa, esmigallándonos,
diluíndonos, pero tamén alegrándonos, colmándonos de dons coma
espigas, de amor e lume co que mantermos a esperanza nos tempos difíciles.
Celebramos, na mestura de aire e terra posta ao lume que é esta pedra, a coraxe
de vivir entregándonos os versos que nos devolven a claridade da vida cando todo
ao redor é desesperanza e desasosego, inquedanza e temor.
“Kallaikoí”: o país das pedras. Pero as pedras non fan un país. O país naceu
dos “Call·leach·i”, os fillos da nai terra. Nós, os fillos da terra, estamos aquí para
ver medrar as árbores, somos os pacientes vástagos que sementan, entre os dedos
rosados da aurora, a crenza pétrea de que
Galicia pode ser outra cousa
Porque o home pode ser outra cousa
7