Capa Escrita Pura e Dora - Asociación de Escritores en Lingua ...

Noite
GAÍUME SOBRE os ollos a pecha voz da noite,
funme camiñando... Topéi mundos estranos
onde Deus era néboa, nome non escoitado,
terra onde non chegaban as augas. Sombras soio.
Maus como azas ían a voar polo escuro,
comidas pola ausenza da luz. Pola imprevista
hora de cote triste no esprito pendurada.
Loceiros, mortas lúas, ronseles de lonxanos
horizontes non vistos caíanme nas pálpebras,
unha soidá sin trégolas afogaba os camiños
–ouh, corazón da noite!–, latexándome dentro.
¡Qué mundos de distancias cegos de luz, repechos
de dedos apertados aos sendeiros anónimos
das cidades vacías de noitámbulos ventos!
Nada. Perdido o tempo nun largacío outono,
espida a barca louca do mencer. Desfollado
nunha lufada amarga o efímero deseio...
Nada. Lembranzas solo, espallando pequenas
margaridas sin cheiro na indelébel saudade
do laberinto canso... ¡E voltéime sumisa,
recobrando o silencio onde ficara a vida,
tan de lonxe, topándome, arela, áxil, perdida
na pecha noite, soia a néboa de Deus!
66
De Náufragos da elexía