Capa Escrita Pura e Dora - Asociación de Escritores en Lingua ...

Herdade do tempo
A Alvaro Gil
Non sei si ouvo algunha vegada sombras de cibdades
navegando no fondo das lagoeiras,
ou si soio eran labercas ou milpéndolas
as que asolagaban os solpores nos albres.
Pero a inquedanza nace desa herdade do tempo sin
tempo,
ao pe dos regatos e a sinxeleza dos paxaros,
na ribeira lonxana que separa as orelas distantes,
ou nos mastros outos, nos cantiles ou nas estrelas.
Por istes camiños pasaron os antergos homes da Patria,
e os que os cruzaron soñaron con lares quentes e
doces,
e doncelas vírxes de faces amadas.
A choiva e o sol lavaron as enlixadas ponlas dos
séculos,
a lolta e a tristura tramaron coma froito na vella
herdade,
denantes, agora, no mañán prósimo. A nostalxia
nacéu cecáis coa aurora do mundo, coa verba,
cando o sopro de Deus alentóu no peito de Adán.
Non sei se foi nesta pedriña con segredos de eternidades,
ou no terribel siño dos homes apuñalando as rosas,
onde nacéu iste serrado coitelo da morriña.
Non sei de qué rios se amamanta,
por qué comarcas se espaia,
qué corazóns ou violíns ou pombas sementa,
qué gorxa canta o canto máxico da melancolía
nas iluminadas catedrales dos boscos.
59