Capa Escrita Pura e Dora - Asociación de Escritores en Lingua ...

Lúas e solsticios
Tras de cada estación algo se acaba.
Queda algo tenro que nos turra dentro.
Xermolan os desazos. Xurden vougos
no corazón. Nace un abalo lento.
Bórranse as opulentas maravillas
e medran acedumes nos valeiros.
Pouco val que nos ollos, nunha bágoa
se lave a rosa. O seu volume exacto.
Pouco que abellas loiras zoen dentro,
nos abrochen cos cálidos solpores.
Nos arcoiris. Nos cómaros dos xeos.
Que nas mans alborezan brancos panos.
Que as aves cimbren pasadíos ventos
nas luxosas ramaxes das mazairas.
Que ourecen torres ó devir dos séculos.
Co transferir de lúas e solsticios
algo se troca na matriz do eterno.
38
De Orballa en tempo lento