Capa Escrita Pura e Dora - Asociación de Escritores en Lingua ...

prosas de Dora están as lembranzas infantís do Salto do Can, o engado da súa luz
e das campás da Catedral, a calor do sol outonizo e os diálogos mudos das súas
estatuas nos xardíns, ademais dos poemas “Canto a Ourense” e “Canto a la ciudad
de Orense”. O Salto do Can é tamén a cerna xerminal dos versos de Pura
Vázquez en Se digo Ourense..., terra berce e patria desde a infancia que se relembra
desde unha saudade chea de esperanzas. Canta Pura ó pai Miño, evoca os
clamores da chuvia nas fenestras, os tellados desnivelados mendigantes de sol, a
pedra en apouso e sosegada da Catedral ou a beleza mística e inocente dos retábulos
do escultor Arturo Baltar.
A cidade auriense quere e admira as dúas irmás. Están elas vivas no cerne da
cidade, publican os seus artigos na prensa local, na mesma saen moi a cotío cartas
de ánimo de lectores (sobre todo lectoras) e amigos que non as esquecen. Son
populares, queridas, as poetas que conviven co seu pobo, que pasean polas súas
rúas e que seguen amando con intensidade esta cidade e as súas xentes. Por iso
a cidade vese obrigada a cada pouco a ratificar esa lealdade coas orixes con
diversos recoñecementos desde os anos 90, sobre todo coa adicatoria polo Concello,
no ano 1995, da rúa que leva o nome das dúas escritoras á beira do Parque
Barbaña. Nas mesmas datas, grupos de mulleres ourensás, o Liceo, o grupo
Dolmen e o clube Alexandre Bóveda adicáronlles tamén diversas homenaxes
como a imposición da medalla de ouro do Liceo (novembro 1994) e a celebración
do 80 cumpreanos de Pura o 31 de marzo de 1998 (de todas elas dá conta fiel e
puntual Pura en Terra Matria dos Soños).
Esta de hoxe é só un relanzo máis no camiño, unha nova lembranza, nesta hora
en nome de tódolos escritores galegos e a cargo da Asociación de Escritores en
Lingua Galega, aquí tan ben representada. Foron Pura e Dora tamén exemplares
neste aspecto e dúas das primeiras autoras en aboiar coa súa obra, nos difíciles
anos da posguerra, en lingua galega, contribuíndo así eficazmente ao labor de
prestixio e recoñecemento necesarios para a normalización do noso idioma.
Labor este sempre aberto que deixa na man dos galegos e galegas –non podía ser
doutro xeito– a máxima responsabilidade na salvagarda do noso máximo sinal de
identidade: outros pobos foron quen mesmo de recuperar linguas xa mortas, convertidas
en canon litúrxico, e facer delas o seu vehículo maioritario de expresión;
os galegos non poden ser menos e deben facer do galego un dos eixos centrais da
súa presenza no mundo, o que por suposto é compatible co necesario coñecemento
doutras linguas nunha realidade complexa e globalizada.
Dicía o escritor colombiano Álvaro Mutis que a poesía é unha forma que ten
o home de orar, non sei a qué, pero de orar. E por iso quero rematar esta intervención,
neste encontro de confraternidade coas nosas dúas grandes poetas, cuns
versos do libro Orballa en tempo lento, de Pura Vázquez, que son tamén unha
29