Capa Escrita Pura e Dora - Asociación de Escritores en Lingua ...

¡Heiche de tecer un berce
con xuncos do pé do río!
Coa lá da cordeira branca
i o meu mantelo de liño,
estarás como unha rula
acochadiña no niño…
Non sei que facer cos días,
coa vida que vai fuxindo.
A terra é unha pecha noite
que sabe a sol de suplicios.
Sempre contigo, a soñarte,
buscarte en paisaxes íntimos,
camiño que ha de levarme
lonxe no tempo… ¡filliño!
Dora Vázquez
¡Medraches, miña terra! … Medraches,
coma os nenos que a roupa lles foi sendo pequena,
e houbo que alongarlle apresuradas bastas.
Medraches cara o Miño e máis aló das Pontes.
Medraches cara o monte, o Polvorín e o Cumial,
cara a Valenzá e o Salto do Can, ¡cara tódalas bandas!
Estirácheste, emelecéndote, bañándote
e máis delicadas cores, coas túas pedras novas,
os xardíns e as craras barriadas.
Fixécheste muller de lanzal corpo
e firme seo ardente, con alma a frores e a traballo,
a nobreza e bos feitos… ¡Medraches!
(“Canto a Ourense”, en Soñando con Ourense)
Semellante e paralela é a biografía da súa irmá Dora, nacida nesta cidade en
1913. Fixo os primeiros estudos na Coruña, ata os 13 anos, e logo Maxisterio en
Ourense. Exerceu como mestra en Teimende (Parada do Sil) durante 18 anos e
despois en Larín (Arteixo). Casou co mestre Antonio Rodríguez Vázquez, do que
ten dous fillos, Antonio Alejo e Abelardo, e tamén unha neta. Hoxe viúva, xubi-
27