Capa Escrita Pura e Dora - Asociación de Escritores en Lingua ...

Orballa en tempo lento (1995), Sempre irmá (1996), Desmemoriado río (1997), Náufragos
da elexía (2001), A música dos tempos (2002) e Herida soledad hacia lo alto
(Madrid, Torremozas, 1998). Ela mesma dirixiu a publicación de dúas antoloxías da
súa obra, unha da súa poesía en galego (1952-1971) e outra dos versos en castelán
(1944-1985); ademais, a Xunta de Galicia publicou A carón de min (1994), fermosa
edición antolóxica con ilustracións de Carlos González Villar e prólogo de Víctor
Campio, e Caixa Ourense en 1995 adicoulle unha nova antoloxía, Poesía de Pura
Vázquez, presentada por Xulio F. Ogando.
Aínda é autora de obras de teatro infantil e de versos para nenos, así como das
entregas narrativas Segundo Pereira (1978) e Os Aldán foron a América (1996).
Recolleu parte dos seus artigos de xornal en Edras do vento (2001) e O mundo
máxico das ideas (2001). É membro correspondente da Real Academia Galega e
recibiu os Premios de Creación Cultural Femenina (1993), Trasalba (1996) e o
Premio das Letras e das Artes de Galicia (2000).
Ambas autoras aparecen situadas polos especialistas na Xeración de 1936 ou na
primeira xeración de escritoras de posguerra, ao carón de Luz Pozo e María do Carme
Kruckenberg. Da poesía de Pura Vázquez tense suliñado a relevancia nos seus
textos do acento lírico e sentimental, a relixiosidade e o intimismo e unha certa preocupación
social polas xentes populares e campesiñas. A chuvia, as plantas, os
insectos, cargados de símbolos e múltiples lecturas, as saudades de Galicia desde
a emigración americana son temas constantes de toda a súa obra literaria.
A súa intensidade e fertilidade creativas son ben coñecidas. En 1993 declaraba
ao xornalista Roque Soto: “Mentres poida, mentres teña vida e esperanza, seguirei
cos meus versos, porque me gusta e quero deixar algo tras de min. Non teño fillos,
entón quedan as obras que creei”. Precisamente un dos seus poemas máis sobrecolledores
titúlase “Soñando o fillo”, dedicado a ese soño que nunca viu realizado:
¿Onde estás ti,
que na noite te busco perdido?
¡Búscote en min e na noite,
soave, íntimo…!
Non tremas, en min non vives,
¡ai, meu deserto recinto!
Milagre da carne miña,
¡fillo… fillo!
Ven que teño unha laberca
i un agro inzado de lirios
i un arbre con tres niñadas
i unha rolada de pitos!
26