Capa Escrita Pura e Dora - Asociación de Escritores en Lingua ...

En galego e en castelán ambas teñen unha abondosa obra creativa e son dúas
das autoras de máis prolífica produción no noso país: non hai un só día en que non
xurda da man das dúas irmás algún poema, un breve relato, un artigo para os xornais,
etc. “Escribo para non envellecer demasiado de presa”, dicía Pura Vázquez
no ano 2000, con máis de 80 anos, cando recibiu o Premio das Artes e das Letras
da Xunta de Galicia. Outras veces foi a propia loita contra a enfermidade, a arela
de supervivencia, o que provocou a intensidade creativa das dúas autoras que nos
últimos anos nunca esvaeceu nin se deu tregua ante o desacougo.
Este labor literario foi recoñecido pola crítica en estudos como o Diccionario
da Literatura Galega de Galaxia, o colectivo Palabra de Muller (Xerais, 1992, de
Camino Noia e Celina Ramos) ou en monográficos a elas adicados por revistas
literarias como Festa da Palabra Silenciada ou Fadamorgana, con traballos de
Xosé A. Neira e Blanca-Ana Roig sobre a vizosa e extensa obra de temática
infantil e xuvenil de ambas.
“A poesía non é de quen a escribe, senón de quen a necesita”, di Máximo
Ruppolo nesa coñecida novela titulada El cartero (y Pablo Neruda). El faino para
xustificar a utilización duns poemas do mestre Neruda para conseguir o que arela
con máis paixón: o amor dunha fermosa moza. Nós facemos nosa esa cita tamén
para subliñar que os poemas de Pura e Dora son nosos no sentido de que para
nós foron creados, para nós mesmos reencontrarnos coa nosa cidade, para combater
o desacougo e converter a saudade en forza vital, para dar testemuña das
dores e sufrimentos dos máis desposuídos (tamén dos emigrantes, experiencia
que a propia Pura coñeceu como propia), para exprimir nós mesmos o compromiso
da poesía coa vida e coa verdade. Di Pura Vázquez nun poema, titulado
“Troveiros galegos” e adicado a Miguel González Garcés, que non existe un galego
que no seu corazón non sexa poeta, se non faguemos versos soñámolos a cada
intre,/ e forxamos poemas coas bagullas e as arelas…O noso poema de hoxe serán
estas palabras de agradecemento e ilusión pola homenaxe da AELG a dúas das
máis grandes poetas galegas, dúas fillas de Ourense, dúas amigas que sempre
levaron, pedirémoslle prestada a expresión ao querido “Ben-Cho-Shey”, Galiza
no corazón.
24