Capa Escrita Pura e Dora - Asociación de Escritores en Lingua ...

Dora recrea o mundo tradicional galego, o costumismo, a loubanza da aldea e
tamén o amor á súa irmá nun libro titulado así, Irmá, poemas da ausencia, un
libro sobre a Sororidade, un tema a penas tratado na nosa literatura, escrito cando
Pura estaba en Venezuela, ausencia que Dora non acepta, que sabe que é
dolorosa para ambas, na súa reciprocidade amorosa, e agarda que chegue o
momento no que “ledosamente porémonos as dúas a devanar no fuxidío corazón
das horas”. E así, levan anos envellecendo xuntas e cultivando palabras como
rosas.
Foi nos anos 80, nos que Pura retornou definitivamente a Galiza, cando as
coñecín. Pura facilitoume toda a súa obra, incluída a poesía en castelán, onde é,
sen dúbida, unha voz poética fundamental da súa xeración. De seguida se incorpora
ás colaboradoras da Festa da Palabra Silenciada, contribuíndo á formación
do Rexurdimento da poesía de mulleres alcanzado nas últimas décadas e que se
coñece na crítica como o “Movemento Poético da Festa da palabra”, na medida
en que nesta revista se iniciaron moitas das ben recoñecidas xa na actualidade e
que serviu como espazo para o encontro vizoso entre as poetas consagradas, as
veteranas, e as novas xeracións. Este encontro beneficiou a todas, tamén ás veteranas.
A poesía de Pura evoluciona nas últimas décadas. Só será en galego nesta
nova etapa e confesa nun poema de 1992: “Perdín aquela escrita adolescente do
lacerado sentimento. Se poidera voltar, desandaría para andar a plena vida noutra
xeira”.
Cando as coñecín nos anos 80, non só descubrín unha fantástica poesía, senón
unhas persoas que son un raro exemplo de nobreza, de xenerosidade. As súas
existencias personifican a harmonía, o amor, a humildade, a dedicación á cultura
e á beleza. Considero a súa amizade como un tesouro e celebro que a Asociación
de escritores en Lingua Galega lles faga esta homenaxe das Escritoras na
súa Terra.
10
María Xosé Queizán