Descarga Revista Bravú - Vieiros

Isabel Romero
MANU, O
CON JOSEFA, DE RUADA EN BASTABALES
Manu aprendeulle hai anos ós franceses a decir carallo,
con un grupo Los Carayos, e un tema, Ai vai, carallo ai vai.
Fillo do xornalista galego Ramón Chao, que leva en París a
metade da sua vida, neto dun emigrante a Cuba que colleu alí o
vicio da opera e a teima de ter un fillo músico, ata hai pouco os seus
recordos de Galicia eran moi difusos. Os de cando viña a Vilaba a
ver á aboa ou á Coruña á casa da miña tía. Vir estaba ben, pero
pasábao mellor quedándome cos amigos en París. Meu pai é
moi de aquí, falaba con moito cariño de Galicia, e iban moitos
galegos pola casa, pero a verdade é que eu prefería estar noutro
lado, metendo ruido.
Volveu hai uns dez anos, a tocar con Los Carayos, pero foi un bolo de
ida e volta. Desde aquela, o que sí melloraron foron as carreteras.
¡Madre mía!. Viñamos de Xénova ou de Suiza para
Coruña...Pasamos por Vilalba, a miña aboa estaba na cama e
pasei a vela. Presentéille a aquel do grupo enorme, gordo e
calvo, e supoño que lle impactou bastante...
- ¿Que crees que pensaría de tí e da tua música o teu abó, o que
quería a todo trance ter un fillo pianista?
-O meu non é exactamente o mundo musical que querería el,
(rise) pero coido que lle tería gustado.
a ras de CHAO
líder de Mano Negra redescúbrese como galego. E vai devolver o golpe
QUÉDOME CO NORTE
Fala nun español quente e apaixoado como o dos chicanos,
dito cun leve ton francés, no que mestura cada
vez máis palabras en galego. “Nai”, “vello”, “moita
xente” empezáronlle a entrar -e a sair- hai algo máis
dun par de anos. Cando Manu, e Mano Negra a par
del, fartos de voar alto e faltos de aire, decidiron deixar
París (ou mellor os seus aeroportos) e recalar en
España. A primeira vez que viñemos aquí como
Mano Negra é que nos considerabamos en débeda,
tiñamos tocado en Barcelona, no Pais Vasco, ... Cando nos
fomos vivir a Madrid, decidimos ir tocar onde nunca estiveramos.
Para min Galicia, e Andalucía, eran importantes.
Nun ano descubrín moitas cousas de España que non captaba...
e quédome co Norte. E iso que nós, desde Francia,
cando eramos rapaces, España era -dá palmas- Los
Chunguitos, Los Chichos, Deprisa deprisa , o clásico. A verdade
é que Galicia entroume moi forte, xa cando fixemos
aquí a primeira xira dinme conta de que había xente interesante,
de decir para min: si me teño que quedar seis
meses ou un ano, mellor que en Madrid, seguro. Nos concertos
galegos, decatéime de que a xente recordaba o dos
Carayos, e foi unha sorpresa, igual que alucinei con que os
Diplomáticos versionaran “Ai vai”, non o esperaba e foi un
orgullo.
- ¿Por qué mellor que en Madrid?
-Madrid, ben, pero cando nos fomos, non nos fomos chorando.
Estivemos un ano, permitíunos facer cousas positivas, pero non
é unha cidade que me enganchara, e síntoo polos madrileños.
Supoño que agora estará de baixada, logo dos famosos 80. O
mellor que tiña era que estaba céntrica para recorrer todo.
-¿Qué diferencias notáche con Francia?
-Francia coñézoa ben, as provincias máis que París, e non
hai esas diferencias que hai aquí, que Galicia e Andalucía
son culturas completamente diferentes. Alí xa está todo xa
moi uniformizado e cheo de problemas: o paro, o islamismo,
a extrema dereita...cheira a guerra civil, e se a cousa
sigue así, estoupa en cinco anos. Os rapaces de 14 e 15 anos
dos barrios están tolos, queimados de todo.
-¿Non viches o mesmo en España?
-Non, -(rise)- España é todo pastillas e bakalao.
DOUS CHAOS EN MOTO
O detonante deste reencontro con Galicia foi culpa de Chao
pai. Ramón propúxome vir por aquí e díxenlle que se aló
por setembro eu non tiña nada urxente, que o podiamos
facer, el na sua vespa e eu coa miña moto. Quedamos en
Sigüenza, por Guadalajara e collemos cara Ávila. El quería
baixar a Mérida, pero por terras de Palencia, mirámonos e
dixemonos: imos ó grao, e
viñémonos. Foi unha viaxe
moi bonita, non andaba-
“España é todo
pastillas e bakalao”
mos á busca de recordos,
eu estou descobrindo
Galicia a toda hostia, e
absorbendo.
Vaia se absorbeu. Como se
tivera sustituido Mano
Negra pola charanga de Cuco de Velle, non fixo xiras por garitos
de moda, senón por furanchos e pendellos. Cantou con
Pinto de Herbón riba dun remolque dun tractor nun alpendre
9